Door Harrie Lemmens
Langzaam schoof de als ultra-veilig aangeprezen en navenant geprijsde ladder weg over de groene glibberlaag op de uitgewassen betontegels en ondanks mijn graaien naar de dakrand (met één hand, in de andere klemde ik de emmer van de schoonmaak) was er geen houden aan: als een plofkip kukelde ik naar beneden en viel net niet op mijn achterhoofd op de bekiezelde aarde naast het pad. Geen gebroken beenderen of geschudde hersenen maar wel een beurs lijf vol opspelende botten, banden, spieren en gewrichten. Ingenieus geheel, het lichaam. Wel zwak.
Niet het vallen doet zeer maar het einde van de val. En de naweeën. Tijdens de dagen van moeizaam lopen, moeilijk zitten en pijnlijk liggen die op de smak volgden, met af en toe een bezoek aan de wrikkende kraker die chiropractor heet, was ik regelmatig jaloers op Sulplício, de vader van de ik-persoon uit de roman De laatste vlucht van de flamingo (Uitgeverij Van Gennep 2007) van de Mozambikaanse schrijver Mia Couto. Werd fictie maar even werkelijkheid en kon ik me net als hij tijdelijk ontdoen van mijn geteisterde skelet om het te laten opknappen en bijwerken! Helaas: fantasie is een gedroomde luxe die onderuitgehaald wordt door de harde realiteit.
Die avond stapte mijn vader na het avondeten het donker in. Hij liep door het hoogste gras naar de rivier. Voor de eerste keer ging ik achter hem aan om hem te bespioneren, te kijken of dat verhaal van hem dat hij zijn geraamte ophing waar was. Achter de struiken werd ik toen verrast door een beeld waar mijn ziel van huiverde: mijn vader haalde de botten uit zijn lijf en hing ze aan de takken van een boom. Zorgvuldig en methodisch hing hij zijn beenderen een voor een aan die geïmproviseerde kapstok.
Ontdaan van zijn innerlijke raamwerk zakte hij vervolgens in elkaar tot een vormeloos hoopje op de grond. Daar bleef hij liggen, morsigdood, als een zuchtende brij, een grillige spons. Alleen zijn kaakbeenderen hield hij in. Om te praten, zoals hij mij later uitlegde. Of voor als hij moest schreeuwen, dringend om hulp roepen.
In augustus verschijnt overigens bij Querido een nieuwe roman van Mia Couto, De bekentenis van de leeuwin.
Doem-me a cabeça e o universo.
Mijn hoofd en de wereld doen zeer.
Fernando Pessoa
Um novo sol já vai raiar.
Een nieuwe zon zal stralen.
Vinicius de Moraes
Foto Ana Carvalho
Leave a Reply