Door Harrie Lemmens
In mijn column De stad schrapt de stress, schreef ik over de onrust van het bos tegenover de rust van de stad (voor het brein). Daarop ontvingen we een reactie die daar lijnrecht tegenover stond, en gisteren viel er opnieuw een mening op onze digitale mat (het thema schijnt te boeien). Ook daarvoor ruim ik graag plaats in.
Geachte redactie,
Wat is dat toch tegenwoordig? Alles is opgedeeld in kampen, iedereen is mordicus dit of dat, Jan en alleman doet zijn zegje en duldt geen tegenspraak. Kom op, jongens, gun elkaar licht in de ogen, wees niet zo uitgesproken, hoe minder je je uitspreekt, hoe meer je zegt! Haal het goede uit alles en richt je leven daarnaar in.
Want ja, die bomen kunnen best vervelend zijn, ze doen niks, staan daar maar, of ze dreigen, vallen om en pletten spullen en soms ook mensen en dieren. Maar ze zijn ook mooi, hoor, met hun bladertooi of naaldenstrengen, ze leren je iets en verbinden, je kunt ze omhelzen en ermee praten, in de stilte van het bos hoort niemand je. En dat kan stemmig of grimmig aanvoelen, al naargelang je eigen stemming, dat is alles.
Zo is het ook met de stad. Immers, wat is een stad? Soms een klakkeloos, soms een weloverwogen samengevoegd conglomeraat van huizen en gebouwen in straten en rond pleinen. In het ene geval een geleidelijk gegroeid organisch geheel, in het andere een aan de tekentafel geconcipieerd kant-en-klaarproduct. Maar de stad is altijd een omgeving waar de wind van vervlogen eeuwen doorheen waait, een verblijfplaats waarvan aard en karakter worden bepaald door de mensen die er wonen. Een work-in-progress en tegelijk een voltooide authenticiteit. Hoe dan ook beweging.
Beweging ja, en die kan ogen en oren strelen of van woede doof en blind maken. Helse drukte of een warm bad van menselijke nabijheid. Je kunt er gladjes doorheen glijden of botten brekend struikelen. De stad is een doorlopend gevaar en een verrukkelijke habitat, vol afstotelijkheid en glans en pracht. Of, zoals uw columnist zelf schrijft in zijn mooie boek over Lissabon:
‘Een stad is beweging, van mensen, gebouwen en de openbare ruimte.
Een stad is rekenwerk.
Een stad is emotie.
Een stad is handel, nijverheid en leefruimte.
Een stad is schoonheid en verloedering.
Een stad is de ziel van haar inwoners.
Een stad is een dynamisch openluchtmuseum.
Een stad is performance en olieverfschilderij.
Een stad is herinnering en vooruitblik.
Een stad is planning en toeval.
Een stad is liefde en minachting.
Een stad is verkwanseling en koestering.
Een stad is klassenverschil en gelijkheid.
Een stad is even grillig als de geschiedenis en het geheugen.’
Verval dus niet in uitersten van strikte goed- en afkeuring, maar probeer de dingen samen te voegen tot een nieuw geheel. Zoals Johann Gottlieb Fichte voordeed met zijn these, antithese en loutering brengende synthese. Sluit niet uit, sluit in!
Met vriendelijke groet,
Jetje Y, filosofe,
(Volledige naam en adres bekend bij de redactie)
Doem-me a cabeça e o universo.
Mijn hoofd en de wereld doen zeer.
Fernando Pessoa
Um novo sol já vai raiar.
Een nieuwe zon zal stralen.
Vinicius de Moraes
Foto Ana Carvalho
Leave a Reply