Surrealisme 4 – Miguel de Carvalho

Surrealisme 4 – Miguel de Carvalho

Miguel de Carvalho (*1970), dichter en collagist, behaalde in 1995 het diploma van geologisch ingenieur (voor het ontwerp en de constructie van tunnels voor trein- en wegverkeer), maar besloot toen antiquarisch boekverkoper te worden. In zijn boekwinkel in Coimbra houdt hij surrealistische tentoonstellingen en poëzie-avonden. Ook stichtte hij de surrealistische uitgeverij “Debout sur l’Œuf” (citaat uit een gedicht van André Breton). In 2008 organiseerde hij een omvangrijke internationale tentoonstelling van hedendaags surrealisme in Amadora, met als titel A Voz dos Espelhos [‘De stem van de spiegels], en daarna in Coimbra, met de titel O Reverso de Olhar [‘De keerzijde van kijken’], in 2009 gevolgd door een even grote expositie in Lagoa, Iluminações descontínuas [‘Onderbroken illuminaties’]. In 2008 richtte hij samen met de schilders Rik Lina en Seixas Peixoto en de dichter João Rasteiro de groep “Cabo Mondego Section of Portuguese Surrealism” op, die zich vooral richtte op collectieve automatische schilderijen en poëzie. Carvalho publiceerde o.a. de dichtbundels Palavras-Tinta (‘Woorden-Inkt’, 2009, met tekeningen van Rik Lina), Anima Sensualis (2001), Neste estabelecimento não há lugares sentados (‘In deze zaak zijn geen zitplaatsen’, 2016).

DUIZELING VAN EROS

Hommage aan Roberto Matta en zijn schilderij “Vertigo of Eros”

Kauwen op de stilte
van een snelle blik

De uitgestelde begeerten op een rijtje zetten
bij de littekens van de tussenpauzes

De verzaakte dagen bedriegen
met de bedorven slapeloosheid

het geslachtsdeel van de versplinterde metaforen
verleiden in de inkt

de vergetelheid van het vlees
met roest bedekken

bloemengenot geselen
met het vruchtbaar speeksel van de nacht

de rondvarende bedelarij stoppen van de
slaapwandelende hand op de buik

de geografieën van de stijf opstaande tepels
tot extase brengen binnen het landschap

het lichaam gieten in een revolver
en het veranderen in kruit en kogels

absint schenken over een sibillijnse navel
totdat de waanzin van het woud kalmeert

het einde van de beweging fluisterend noemen
en de aanzet geven tot een volgende

(uit: Neste estabelecimento não há lugares sentados, 2016) (54)

WIJ ZIJN HET WOORD WAAROP HET WERKWOORD STEUNT

“Nous sommes les soupirs de la statue de verre qui se soulève sur le coude quand l’homme dort”

 André Breton

Wij zijn de vlammende verzuchting van de stortvloed van tekens
wij zijn de wortel die het morgenrood drinkt
wij zijn de zwarte draad waar het magma-kasteel aan hangt
wij zijn de kreet die de dichterlijke stoomwolk van orgasme uitstraalt
wij zijn het bed dat de nachtbaan opslokt
wij zijn de wond die druppels laat vallen in de versteende herinnering
wij zijn de lippen die op en neer golven bij het kijken
wij zijn de metamorfose van de grote dag van de maanstonde
wij zijn de naaktheid van het eeuwige ogenblik
wij zijn het biljet voor eindeloze terugreizen
wij zijn het vaatje voor zout in de wond
wij zijn de vloeibare sleutel voor de armen van de horizon
wij zijn de onwaarschijnlijkheid en de zonneparel
wij zijn de vlam die groter is dan vuur
wij zijn de elleboog wanneer de mens slaapt

(uit: Neste estabelecimento não há lugares sentados, 2016) (53)

SEGMENT

voor Rik Lina

Een gang voor vruchtwater
schaduwen op de tropische stoel met vogels
bomen slapend in het licht

voorbijgangers die drinken aan de borst
de  stilte van een kwal

een piano komt boven in de oceaan
om de bloemblaadjes van de warme aarde in te ademen

een vloeibare zon
een kristallijne schemering
een vlammende schreeuw

(uit: Neste estabelecimento não há lugares sentados, 2016) (52)

Toelichting en vertaling Laurens Vancrevel
Tekeningen Zuca Sardan