De Prémio Camões is dit jaar toegekend aan de Portugese dichter en romanschrijver Manuel Alegre (12 mei 1936, Águeda), vooral bekend om zijn verzet tegen de dictatuur van Salazar. Als militair uitgezonden naar Angola wordt hij gevangen genomen door de PIDE en teruggestuurd naar Portugal. Vanaf 1964 leeft hij in ballingschap in Parijs. Na de Anjerrevolutie van 25 april 1974 is hij politiek actief, onder andere als parlementariër. In 2006 doet hij mee aan de presidentsverkiezingen, waarin hij verliest van Cavaco Silva. Zijn oeuvre bestaat voornamelijk uit poëzie, doorgaans politiek geladen, zoals de bundel O Canto e as Armas, waaruit het onderstaande gedicht. Binnenkort ook in Zuca-Magazine het verhaal ‘De man uit het blauwe land’, vertaald door Piet Janssen en eerder verschenen in De tweede ronde.
Het lied en het wapen (1967)
In mijn land bestaat een verboden woord.
Duizendmaal gesmoord en toch weer gehoord.
En het klopt in ons bloed als het leven zelf
het is zout als de zee en blauw als het gewelf
in mijn land bestaat een verboden woord.
In mijn land bestaat een woord dat je zegt
met liefde, een woord waaraan je hecht
als familie, warm als de zon van mijn land.
Een woord zo helder als ’s ochtends het strand
ondanks de treurnis die mijn arme land knecht.
In mijn land bestaat een woord dat gejaagd
op muren wordt gekalkt als de nacht vervaagt.
Een woord zoals geen andere taal heeft gekend
dat waait in de wind, soms weg maar latent
aanwezig en nooit helemaal weggevaagd.
In mijn land bestaat een woord dat bewaart
wat nooit was en nooit werd geopenbaard.
Door dat woord krijgt vernedering een geweer
om te strijden in tijden van smart en zeer
gegidst door dat woord en erachter geschaard.
Een woord dat ruist in de groene zeepijn
door de zee in het zand gegrift als refrein.
Zoals in ons oude zeelieden zijn gestorven
zo is er een woord in onze huid gekorven
een land dat ruist in de groene zeepijn.
In mijn land bestaat een woord in ieder mens
dat donkere kerkers verscheurt: een wens
die van een hand een vleugel maakt
en als een vogel een vrije lichtkreet slaakt.
In mijn land bestaat dat woord in ieder mens.
Een woord van bergen stranden en wind.
Van pijnbomen, blauwe zee. Van zon en grind.
Het denken verbieden heeft geen enkele zin.
Daar gaat hier een clandestien woord tegenin
dat je schrijft met alle harpen van de wind.
Vertaling Harrie Lemmens
Foto’s Ana Carvalho
Leave a Reply