Tijdens onze dagelijkse redactievergadering dachten we onlangs terug aan de bekendmaking dat de Mozambikaanse schrijfster Paulina Chiziane onderscheiden was met de Prémio Camões en dat we dat vol trots minder dan twee uur later samen met een fragment uit haar tweede roman hadden gepubliceerd, en we zeiden tegen elkaar: ‘Waarom niet meteen een kleine hommage brengen aan de literatuur uit dat immense land?’ En omdat we het zelden oneens zijn met elkaar, beginnen we daar nu mee, met een gedicht.
Mbate Pedro (Maputo, 1978) is dichter, dokter en uitgever. En een even aardige als bevlogen dichter, uitgever en dokter. We kwamen hem een paar keer tegen op het onvolprezen festival Correntes d’Escritas in Póvoa de Varzim, en hij vertelde ons over zijn eigen festival in Maputo, waar hij een jonge aanstormende generatie een podium geeft. Verleden jaar vroegen we hem om een bijdrage aan onze rubriek Kinderjaren, maar hij werd volledig in beslag genomen door het behandelen van de coronapatiënten in zijn stad. Waar de dood rondwaart, moet de dichtkunst wijken en moeten boeken wachten. Nu dus dit gedicht, en die kinderjaren komen nog wel.
woestijnen
het lawaai dat je hoort wanneer een bloem neervalt
in een nacht zonder jouw gezicht
zonder jouw gloed
om het gewicht van de muziek te dragen
tussen het donker van het gedicht en het oponthoud
want ik weet
er is geen gedicht dat de deur opent en in de ogen van een kat dringt
en de stilte is een rivier die
ergens
over jouw blote voeten stroomt
de beschaamde stad
glipt naar een zondag vol messen
maar wat maakt het uit?
een kat
is nu
alsof iemand in mij ineens
een muur
half-
stok
optrekt.
________________________
os desertos
o barulho escutado quando uma flor cai lá do alto
numa noite sem o teu rosto
sem a tua luminosidade
para suster o peso da música
entre a escuridão do verso e a demora
porque eu sei
não há verso que abra a porta e entre nos olhos de um gato
e o silêncio é um rio que transborda
algures
sobre os teus pés nus
a cidade envergonhada
resvala para um domingo de facas
mas que importa?
um gato
agora
é como se dentro de mim alguém de repente
levantasse
a meia-
-haste
uma parede
(In: Vácuos, Cavalo do Mar edições)
Vertaling Harrie Lemmens
Foto Ana Carvalho
Leave a Reply