Luis Fernando Verissimo (1936) is net als Lourenço Mutarelli een duizendpoot. Journalist, vertaler, uitgever, cartoonist, redacteur, saxofonist en schrijver van romans, verhalen en vooral columns, heel veel columns. Die gebundeld de boekhandel uit vliegen. De chroniqueur van het gewone leven wordt hij genoemd. Een van die bundels is geheel gewijd aan het voetbal, dat zo menig Braziliaans auteur geïnspireerd heeft: Time dos Sonhos, paixão, poesia e futebol (‘Dreamteam, passie, poëzie en voetbal’). In ‘Vermelho’ (‘Rood’) beschrijft hij hoe hij als kind in Porto Alegre fan werd van Sport Clube Internacional, kortweg Inter.
‘Toen we na twee jaar VS terugkeerden naar Porto Alegre (zijn vader, de in Brazilië nog altijd zeer beroemde Erico Verissimo, doceerde in 1942 en 1943 aan de universiteit van Berkeley, H.L.) , moest ik met mijn negen jaar een club kiezen als een vorm van herintegratie in de plaatselijke gebruiken. Inter of Grémio. Inter lag voor de hand, omdat het toentertijd alles won. Maar ik koos er niet alleen daarom voor.
In de VS had ik mijn bijdrage geleverd aan de overwinning van de Geallieerden op de As-mogendheden door in mijn solitaire oorlogsspelletjes Duitsers en Japanners bij duizenden te doden.
Grêmio liet in die tijd alleen blanke spelers toe en had bijna uitsluitend blanke supporters. Ik koos niet voor Inter om op een andere manier mijn strijd voor de democratie voort te zetten, zonder mijn mitrailleur, en ook niet vanwege een vroeg ontwikkeld sociaal bewustzijn, maar ik vond het wel leuk om te supporteren voor de club die ook zwarten accepteerde. Bovendien wonnen die zwarten altijd.
En dan dat rood van de shirtjes. Dat was geen rood van bloed en ook niet van vuur. Ik had nog nooit zo’n rood gezien en ik zou ook later nooit meer zo’n rood zien, als een stroom lava bij het ontstaan van de wereld. En mijn hart liet zich meevoeren.
Vertaling Harrie Lemmens
Foto Ana Carvalho
Leave a Reply