Isabela Figueiredo komt na 6 jaar met nieuwe roman

Door Hannah Soenens

Isabela Figueiredo (1963) werd in Portugal bekend met de autobiografische roman Caderno de Memórias Coloniais (2009) over haar kinderjaren in Mozambique, een boek dat in Portugal niet bij iedereen in de smaak viel vanwege haar onverholen kritiek op de racistische praktijken van de Portugezen in hun Afrikaanse kolonie. Ze is nog maar net terug in het land, nadat ze in Frankrijk op het Festival Littérature Européenne Cognac de lezersprijs voor deze roman in ontvangst mocht nemen.

Zes jaar na A Gorda (2016), haar tweede roman over de ellende van dik zijn, komt ze met een nieuw boek, Um Cão no Meio do Caminho, over een toevallige ontmoeting, de prijs van vrijheid en de liefde voor dieren. Dit nieuwe, bij uitgeverij Caminho verschenen boek werd op 22 november jl. gepresenteerd voor een volle zaal in boekhandel Buchholz in Lissabon. 

Isabela Figueiredo vertelt het publiek op deze druilerige dinsdag dat het ook exact 47 jaar geleden is dat ze vanuit Maputo aankwam in Lissabon. Open, enthousiast en met humor praat ze met uitgever Zeferino Coelho over haar leven als schrijfster en over Um Cão no Meio do Caminho. Ze verklaart de zes jaar durende stilte als volgt: ‘Niet schrijven betekent niet dat je niet werkt, er is tijd nodig om te observeren en te verteren.’ Voor wie A Gorda gelezen heeft, krijgt deze nieuwe roman bovendien nog een extra laagje, Figueiredo vertelt namelijk dat enkele personages terugkomen: ‘Wat ik moest doen, was een man vermoorden. Ik heb de problemen uit de vorige roman ondergebracht in deze.’ Ze verwijst naar het personage David uit A Gorda, die zijn einde vindt in Um Cão no Meio do Caminho.

In een interview met de krant Observador geeft ze nog het verhaal achter de titel prijs. Na een niet verder gespecificeerd incident met een hond, merkt een vriendin op dat het lijkt alsof er in Isabela’s leven altijd een hond op het midden van de weg is. Deze opmerking voelde voor Figueiredo als een openbaring: er is inderdaad altijd iets dat ze probeert op te lossen. Het is de steen die midden op de weg ligt van Carlos Drummond de Andrade, eveneens het motto van de roman:

‘Nooit zal ik vergeten dat midden op de weg
een steen lag.’