Door Harrie Lemmens
Ik ken het geluid uit mijn kinderjaren in het dorp waar ik geboren ben. Je fietst ergens langs een afgelegen boerderij en ineens hoor je het. Gevreesd en o zo bekend. Die roffel van poten, het hijgend grommen en dan het blaffen. Een hond stuift vanaf het erf achter je aan. Als je geluk hebt blijf je hem voor, anders hapt hij naar de trapper en je broekspijp daarboven, of in de zomer je blote enkel. Je schreeuwt in de hoop dat dat het beest afschrikt.
Vanmorgen kwam het uit de struiken in het stadspark van Porto, waar ik ’s morgens vroeg doorheen fiets op weg naar de zee. Twee stuks. Vuilnisbakherders. De schreeuw heeft effect. Zwerfkrengen, losgelaten keffers (‘mijn schatjes mogen toch zeker ook lekker ravotten, doen jouw kinderen toch ook?’), of kettingloos gespuis dat door een lui baasje de deur uitgeschopt is om zichzelf uit te laten.
Toen ik terugkeerde van de vuurtoren en door de andere kant van het park omhoog fietste naar huis, kwam nummer drie. Ook dat secreet kon ik ontwijken.
Als vanzelf moest ik denken aan Pedro Rosa Mendes en zijn fenomenale boek Tijgerbaai, het even gruwelijke als aangrijpend mooie relaas van de barre tocht die deze moedige jonge journalist eind jaren negentig maakte door burgeroorlogend Angola. In 2003 heb ik het vertaald voor Van Gennep.
Honden keren regelmatig terug in dat boek. Vaak wild of verwilderd, meestal vals. Als hij een lift krijgt van een veearts, achter op diens motor, wordt hij voor het rondspokend gevaar gewaarschuwd.
‘Wacht ze op! Laat ze komen en verlies hun snuit niet uit het oog. Je merkt vanzelf wanneer ze naar je benen willen springen om zich vast te bijten. Dat is het moment dat je tegen ze moet schreeuwen. Daar rekenen ze niet op: ze blijven twee tellen staan, tot ze opnieuw aanvallen. Daar komt er een, pas op, hij springt! Nu!!!’ Het horrorbeest heeft zijn muil opengesperd, hij gaat bijten en zijn dolheid in ons spuiten. De grens steek je niet over. Je woont er. Het is geen streep. Het is een lepravlek.’
Doem-me a cabeça e o universo.
Mijn hoofd en de wereld doen zeer.
Fernando Pessoa
Um novo sol já vai raiar.
Een nieuwe zon zal stralen.
Vinicius de Moraes
Foto Ana Carvalho
Leave a Reply