Hoe ik mijn verjaardag vierde – deel 3

Door Harrie Lemmens

Vergeleken met de badkameromvang van Saint Joseph heeft restaurant Cacho Dourado (‘goudgele tros’) ridderzaalachtige afmetingen. En waar tijdens de lunch (almoço) een wildebras uit Uruguay richtingloos rondzoefde, beweegt nu, bij het avondeten (jantar – ja, er wordt heel wat afgegeten in Lissabon!), een leger van geschoolde kelners langs strakke lijnen van doelgerichte bedrijvigheid.

Zo ook Manuel Soares, onze ober, ‘Soares, mas sem bochechas, zonder hangwangen,’ zegt hij, verwijzend naar wijlen Mário Soares, de socialistenleider van weleer. Een eind in de vijftig, markante kop, grijzend haar, twinkelende ogen, rijk aan bonmots, accuraat en kundig. Helaas, de beroemde biefstuk uit Miranda is op, maar er is een eigen versie van bacalhau en ook vissen zijn er genoeg. 

(Iedere keer weer als ik in de supermarkt naar de diverse vissen die in vitrinekasten tussen het ijs op kopers wachten kijk, stel ik vast dat vissen niet alleen een ziel hebben, maar ook allemaal van elkaar verschillen: het zijn individuen, bedenkt u dat als er een op uw bord ligt! Voor medelijden is het dan al te laat.)

Als ik voor K. uit de losse pols vertaal wat ik ’s middags heb geschreven over Saint Joseph, krijgt Manuel mee dat ik mijn verjaardag vier, en als het dessert op is en we de café hebben gedronken, wordt ineens het licht in de ridderzaal gedempt en komt hij aangelopen, nee, aangeschreden met een torta de amêndoa waarin een brandende kaars steekt. ‘Uitblazen,’ gebiedt hij. En wat kun je dan anders doen dan het schaamrood van je wangen strijken en gehoorzaam je verjaardag vieren onder de blikken van een leger eters en kelners die in koor parabéns a você, c.q. happy birthday to you zingen?

(Deel 1 en 2 van ‘Hoe ik mijn verjaardag vierde’ verschenen op 13 resp. 17 september.)

Foto Ana Carvalho

Doem-me a cabeça e o universo.
Mijn hoofd en de wereld doen zeer.
Fernando Pessoa 

Um novo sol já vai raiar.
Een nieuwe zon zal stralen.
Vinicius de Moraes