António Lobo Antunes
Wat er met me gebeurd is, dat ik geen zin meer heb in seks met mijn man? Mijn vriendinnen zeggen allemaal dat dat na vijf jaar huwelijk normaal is, het idee windt je niet meer op, je geniet er nog wel van maar het is niet meer hetzelfde, en met een ander dan mijn man zou het net zo gaan, de tijd doodt het enthousiasme en het verlangen, gelukkig komen er andere plezierige dingen voor in de plaats, vooral het feit dat je een gezin hebt, een zekere rust, een sleur die wel net zo prettig is, een gevoel van bescherming, geborgenheid, je hebt zekerheid, hoewel je het met mannen nooit weet, die zijn zo kinderlijk, zo grillig, laten zich zo makkelijk meeslepen, een paar benen en ze raken helemaal van de kook, jonge grietjes brengen hun het hoofd op hol, maar die geborgenheid en die zekerheid bestaan toch echt,
ook al wankelt het soms, natuurlijk, stellen gaan soms uit mekaar, ze scheiden en zo, maar die geborgenheid en zekerheid, of toch een redelijke geborgenheid en zekerheid, die bestaan echt, en dan komt twee keer per week dat handje van hem, dat been, zijn hele lijf, wel prettig ergens maar niet echt lekker, zalig is de rust na afloop, en de opluchting dat je er voor een paar dagen vanaf bent, etentjes met vrienden, de televisie, de krant, zo is het leven, en seks, dat is soms fijn en soms ook niet, als je een poosje samen bent krijg je dat het allemaal steeds op dezelfde manier gaat, min of meer tenminste, zonder veel variatie, geen acrobatische standjes meer, ze komen klaar en staan meteen op omdat ze zogenaamd moeten plassen, of ze hebben dorst, of de kinderen kunnen het horen
(wat horen, we zijn toch klaar?)
het lijkt erop dat ze uitgekeken zijn op je, dat ze genoeg van je hebben, ze antwoorden niet meer, mopperen, praten niet meer met je, zitten zwijgend op de bank of bellen een collega van het werk om een etentje met zijn vieren af te spreken, hoeveel maanden zijn we al niet meer met ons tweeën uit eten gegaan, hoeveel maanden kust hij me al niet meer zonder bijbedoelingen, alleen maar om het kussen, hij zegt niets liefs meer, pakt mijn hand niet vast, verleden week vroeg ik hem
‘Hou je eigenlijk nog van mij?’
en hij antwoordde
‘Ik ben toch hier?’
alsof hij het een rare vraag vond, als ik een nieuwe jurk aantrek leeft hij een beetje op, omdat ik dan een ander word en die ander vindt hij interessant, mij niet, met grote oorringen, meer make-up en hoge hakken idem dito, wie heeft er nou uiteindelijk zin om te vrijen, hij of ik, andere mannen interesseren mij geen zier, natuurlijk niet, ik kijk niet eens, nou ja, die ene acteur uit die tv-serie, maar dat gaat niet verder dan de vage vraag
‘Hoe zou het zijn als’
verder gaat het niet, in de auto heb ik weleens aan die acteur gedacht, me de vraag gesteld
‘Hoe zou het zijn als’
of niet eens dat, want het is ook meteen weer weg, mijn man praat niet graag als hij rijdt, terwijl hij in het begin honderduit kletste
‘Leid me niet af want we hebben alleen een wa-verzekering’
ik vraag me af of die acteur me wél aandacht zou geven of dat die na vijf jaar ook, ik denk het wel, of ik weet het wel zeker, naar wat ik zo hoor verschillen mannen niet zoveel van elkaar, waarom zijn wij vrouwen niet gelukkig, ik bedoel, we kunnen wel gelukkig zijn, maar niet écht gelukkig, en al helemaal niet écht écht gelukkig, ongelukkig zijn we ook niet, het is een gevoel van zozo dat langzaam ontstaat als je een gezin krijgt, na een poosje het huis afbetaald, de koelkast afbetaald, alles afbetaald, als we gaan eten bij mijn ouders hebben die geen flauw vermoeden dat ik geen zin meer heb in seks met mijn man, ik geniet er nog wel van maar het is niet meer hetzelfde, dat komt niet eens bij hen op, ze willen er niet eens aan denken want voor hen ben ik nog steeds een meisje, als mijn moeder
‘Gaat het goed tussen jullie?’
zeg ik gauw ja hoor, prima, beter dan ooit, en de kinderen zijn schatten, god zij dank, ik heb echt geluk gehad, ik zou wat ik heb voor geen goud willen ruilen, mijn moeder wantrouwig
(dat typische instinct van vrouwen dat zij ondanks haar drieënzeventig jaar nog niet kwijt is)
‘Echt?’
op fluistertoon in de keuken terwijl mijn vader en mijn man een potje dammen, ik kan ze van hieruit zien zitten, als ik mijn moeder zou vragen, en dat doe ik natuurlijk niet
‘Gaat het goed tussen jullie?’
dan zou ze onmiddellijk haar mond houden, ze zou net zo oud worden als ik en net als ik
‘Ja hoor, prima’
en het gaat helemaal niet goed, zeg nou zelf kind, het is nooit goed gegaan tussen ons en nu is het te laat om opnieuw te beginnen, moet je dat lijf van mij zien, dat haar, die benen, dat gezicht, die huid, ik ben oud, ongelooflijk, toen jij geboren werd dacht ik
‘Het is afgelopen’
en het hoefde niet meer van me, snap je, het hoefde niet meer, maar afgezien daarvan gaat het prima, heb je die ene acteur van die serie gezien, kind je gelooft het misschien niet maar het is me al gebeurd dat, och wat, quatsch, wat heb ik toch vandaag, soms lijk ik ineens weer een onnozele bakvis, belachelijk, een bakvis van in de zeventig, wat een onzin, soms, nee stop, ophouden, voor mij telt alleen of het goed gaat met jou, dat is het enige wat voor mij telt, dat het goed gaat met jou, de rest doet er niet toe, alleen dat het goed gaat met jou in mijn plaats, voor mezelf hoop ik nergens meer op, er is veel tijd voorbijgegaan, snap je, te veel tijd, en nu heb ik geen tijd meer over, soms, belachelijk gewoon, soms stel ik me voor dat ik dood ben en dat is niet eens zo onplezierig, moet je nagaan, want wanneer was het nou eigenlijk fijn om te leven sinds ik vrouw ben geworden?
Vertaling Harrie Lemmens
Foto’s Ana Carvalho
Leave a Reply