Ook Fernando Pessoa werd gefascineerd door het verhaal van Faust, de man die naar alles streefde en niets overhield. Hij werkte er zijn hele leven aan. In ons papieren nummer ‘Fernando Pessoa – Menig een’ hebben we zes gedichten uit de cyclus opgenomen, waarvan er eerder ook hier twee digitaal te lezen waren. Nummer 7 is hier te lezen, nummer 8, over de dood, hier en nummer 9, over volwassen worden – of niet, hier. Nummer 10 hebben we geplaatst als een Zon & Zeer. Omdat niet iedereen het papieren Pessoa-nummer heeft, hebben we besloten om in de komende weken ook de overige vier fragmenten daaruit digitaal te publiceren, in omgekeerde volgorde. Als eerste nummer 6, vandaag nummer 5.
Het leven in één teug opdrinken, en in die teug
alle gewaarwordingen die het leven biedt
in al hun vormen, goed en slecht,
narigheden en geneugten en werk,
alle plekken, reizen, ontdekkingen,
misdaden, wulpsheden, alle decadentie.
Vroeger wilde ik
mij bedrinken aan bomen en bloemen,
dromen van rotsen, zeeën en eenzaamheid.
Nu niet meer, nu vlucht ik voor die waanzinnige gedachte:
alles wat mij dichter bij het mysterie brengt
vervult me met afgrijzen. Nu wil ik alleen nog maar
gewaarwordingen, veel, heel veel gewaarwordingen
van alles en iedereen hier op aarde – menselijke,
geen andere van een pantheïstisch ijlen
maar eeuwigdurende schokken van genot
altijd in verandering
en een sterk behoud van de persoonlijkheid
om ze samen te voegen tot één enkel voelen.
Ik wil
verdrinken in druk rumoer, in licht, in stemmen,
– wanordelijke doodgewone dingen –
het gevoel van troosteloosheid
dat mij vervult en overweldigt.
Hoe zou ik mij verheugen
om een dag, een uur, een teug te vullen
met een doorsnee van zonden en ondeugden,
ook al werd ik dan voor eeuwig veroordeeld –
waanzin – tot de hel.
Tot een werkelijke hel.
Beber a vida num trago, e nesse trago
Todas as sensações que a vida dá
Em todas as suas formas, boas, más,
Trabalhos e prazeres, e ofícios,
Todos lugares, viagens, explorações
Crimes, lascívias, decadências todas.
D’antes eu queria
Embeber-me nas árvores, nas flores,
Sonhar nas rochas, mares, solidões.
Hoje não, fujo dessa ideia louca:
Tudo o que me aproxima do mistério
Confrange-me de horror. Quero hoje apenas
Sensações, muitas, muitas sensações,
De tudo, de todos neste mundo — humanas
Não outras de delírios panteístas
Mas sim perpétuos choques de prazer,
Mudando sempre
Guardando forte a personalidade
Para sintetizá-las num sentir.
Quero
Afogar em bulício, em Luz, em vozes,
— Tumultuárias coisas usuais —
O sentimento da desolação
Que me enche e me avassala.
Folgaria
De encher num dia, numa hora, num trago
A medida dos vícios ainda mesmo
Que fosse condenado eternamente —
Loucura — ao tal inferno.
A um inferno real.
Vertaling Harrie Lemmens
Foto Ana Carvalho
Leave a Reply