Het zou tranen moeten regenen
Column António Lobo Antunes ’s Middags ga ik eten in een heel sterrenstelsel van restaurantjes rond de plek waar ik schrijf, sommige met een piepklein terras van twee of drie tafeltjes op het trottoir, ijzeren […]
António Lobo Antunes
Alleen de doden kennen Mafra
Column António Lobo Antunes Nog steeds vind ik het vervelend door Mafra te komen, Mafra en de hele streek rondom waar ik als cadet de eerste maanden beleefde van de ellende die mij op een […]
De rijkste man van de wereld
Column António Lobo Antunes Ik heb de rijkste man van de wereld leren kennen toen ik als psychiater begon te werken in Hospital Miguel Bombarda. Hij zat daar al jaren, een lange knappe man van […]
Elk geval is er een
Door António Lobo Antunes Met de lente begint er van alles bij me binnen te zeilen door het raam, warmte, stof, de overbuurman die op zijn balkon in korte broek en slippers de krant zit […]
De schommel
Door António Lobo Antunes Ze draaide de gaspitten van het fornuis open en ging op de bank zitten wachten. Ze rook niets: zou ze een raam vergeten hebben dicht te doen? Ze liep naar de […]
Tractaat der schemering
Door António Lobo Antunes En nu is het donker en ik heb er niets van gemerkt. Nog geen minuut geleden zat ik hier rustig op mijn gemak en was het nog licht, de groenteboer open, […]
Niemand is zo arm als de doden
Door António Lobo Antunes Ik weet niet of je al dood bent. Ik schrijf dit in de trein van Montpellier naar Parijs, in een schokkerig handschrift vanwege het schommelen van de wagon, en ik weet niet […]
De schepen
In plaats van een column van António Lobo Antunes, ditmaal een kort fragment uit zijn roman As naus (De schepen), waarin Brazilië de hoofdrol speelt. Het boek is een soort keerzijde van het beroemde epos […]
De geur van de aarde in Afrika
Door António Lobo Antunes Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik ergens anders thuishoorde. Ik snapte de woorden niet die ze tegen me zeiden en ik vond het gek dat de mensen niet hoorden […]
De beste is de enige goede
Door António Lobo Antunes Eigenlijk ben ik helemaal geen schrijver, want wat ik doe is niet schrijven, maar beter luisteren. Ik ga zitten en wacht tot de stemmen beginnen. Ze cirkelen om mij heen, soms sterker, […]
De stoel van de tandarts
Door António Lobo Antunes Wat mij, na het opdrogen van de mysterieuze en onbereikbare bron waaruit mijn boeken opwellen, de meeste angst bezorgt, is de stoel van een tandarts. Ik heb in mijn leven moeilijke […]
Souvenir From Lisbon
Door António Lobo Antunes Wat zou ik verloren hebben in de Rua dos Baldaques? Ik ken die straat nauwelijks (af en toe rijd ik er met de auto doorheen) en toch, ik weet niet waarom, […]
Want een schrijver sterft niet zo!
Door António Lobo Antunes Ik wil niemand hier hebben. Ik wil alleen blijven om over alles na te denken, mijn ziekte, mijn sterfelijkheid, mijn schrik. Hoe vaak ik ook herhaalde − Een […]
Er komt een moment
Door António Lobo Antunes Er komt een moment dat je met de dood begint om te gaan alsof het een oude vriend is: iemand die ergens in een stoel zit zonder een mens […]
Het leven van vrouwen
António Lobo Antunes Wat er met me gebeurd is, dat ik geen zin meer heb in seks met mijn man? Mijn vriendinnen zeggen allemaal dat dat na vijf jaar huwelijk normaal is, […]
Ontstaansgeschiedenis van ‘Als een brandend huis’ (Caminho como uma casa em chamas)
Door António Lobo Antunes Het waren geen gemakkelijke maanden van begin augustus tot half december 2011: ik kreeg geen letter op papier en mijn wanhoop en het gevoel dat de zin van mijn leven weg […]
De witte duif
Door António Lobo Antunes De buurt waar ik woon in Lissabon is net een dorp. Je hebt er kruideniers, slagers en bakkers, kappers, een heleboel eettenten, schoenmakers, naaisters, garen-en-bandwinkels. Er wonen geen rijke […]
Zijn we dikke vrienden of niet?
Door António Lobo Antunes Hij noemt mij peetoom, Joost mag weten waarom: alleen hijzelf kent de redenen. Hij heeft een fors aantal jaren gezeten, veertien of vijftien, wegens het dealen en gebruiken van […]
De ontmoeting
Column door António Lobo Antunes Ik tel tot honderd, en als je dan nog niet hier bent ga ik weg. Honderd, en je bent er niet. Ik tel van honderd tot een, en als je […]