In de mooie verzameling tekst(fragment)en van Fernando Pessoa die Michaël Stoker bijeenbracht in het boek Kroniek van een leven dat voorbijgaat, stelt Pessoa ergens dat het beroemde gedicht Alma minha gentil van Luís Camões, dat iedere wat oudere Portugees sinds zijn schooltijd uit het hoofd kent, onvertaalbaar is. Dat laat Zuca-Magazine natuurlijk niet over zijn kant gaan en dus doen wij hierbij met uw en Pessoa’s welnemen een poging.
Liefste ziel van mij die veel te vroeg
misnoegd moest weggaan uit dit leven,
laat de hemel eeuwig rust jou geven
en mij dat ik me daarin droevig voeg.
Als je daar waarheen de dood je droeg
herinneringen niet hoeft prijs te geven,
vergeet dan niet hoe zuiver en gedreven
ik met mijn ogen om je liefde vroeg.
En als je ziet dat mijn verdriet
om die nimmer overgaande pijn,
je in de hoogte enig voordeel biedt,
bid dan tot God dat Hij barmhartig mijn
bestaan net zo verkort als Hij niet toeliet
dat jij nog langer hier bij mij mocht zijn.
Alma minha gentil, que te partiste
Tão cedo desta vida, descontente,
Repousa lá no Céu eternamente
E viva eu cá na terra sempre triste.
Se lá, no assento etéreo, onde subiste,
Memória desta vida se consente,
Não te esqueças daquele amor ardente
Que já nos olhos meus tão puro viste.
E, se vires que pode merecer-te
Alguma cousa a dor que me ficou
Da mágoa, sem remédio, de perder-te,
Roga a Deus, que teus anos encurtou,
Que tão cedo de cá me leve a ver-te,
Quão cedo de meus olhos te levou.
Vertaling Harrie Lemmens
Foto Ana Carvalho
Leave a Reply