Door Harrie Lemmens
Dit jaar liet de zon geen verstek gaan op Goede Vrijdag, om drie uur ’s middags bij het scheuren van de voorhang in de Tempel (‘en het werd donker’ zoals het Nieuwe Testament zegt), maar anderhalve week later, op maandag 28 april om 12 uur ’s middags. Dat wil zeggen, niet de ster aller sterren, bron van licht en leven (en verzengende hitte!), maar de kunstzon die de mens in zijn hoogmoed heeft bedacht en ontworpen om onafhankelijk te worden van de wentelingen van het firmament: elektriciteit, stroom.
Het werd niet donker, maar afgezien van het daglicht deed niets het meer in Porto en naar later bleek in Lissabon, Madrid, Barcelona, in heel Spanje en Portugal. Mensen zaten vast in metrotunnels en liftschachten, voordeuren met sleutelcodes bleven potdicht, auto’s konden garages niet uit, auto’s die reden konden geen brandstof meer tanken of beweeglijkheid opladen, uit de iCloud viel geen druppel kennis en informatie meer, de tijd stond stil, telefoons zonken met het leeglopen van de batterijen weg in een dode zwijgzee, nieuwsgaring werd onmogelijk. Niets, chaos – hoelang zou dit duren?
In paniek stormden de mensen naar winkels die nog open waren en voor driedubbele prijzen water en ander elementair levensgoed verkochten aan wie nog ouderwets geld op zak had. Bankpasjes verloren hun waarde (behalve voor wanhopige cocaïnesnuivers), slimme appelhorloges hun functies. Alleen de hypermarkt Continente bood soelaas omdat hij uitgerust was met een slimme generator die draaide op fossiele brandstof.
En ’s avonds, toen ook de zon uitging, werden overal kaarsen aangestoken voor een romantisch etentje, met wie weet een even romantisch vervolg na afloop in… Helaas, er komt geen geboortegolf rond de jaarwisseling, de stroom gooide roet in het eten: om tien uur flitsten overal de lichten weer aan. Onder gejuich, maar ook ‘gemonkel’, zoals Louis Paul Boon zou zeggen. En het leven hernam zijn verduurzaamde tred.
Op tv waren nu beelden uit de ether te zien van een verlicht Europa zonder Iberisch schiereiland. Dat was weggesneden, of weggedreven, zoals José Saramago laat gebeuren in zijn roman Het stenen vlot:
‘De eerste scheur verscheen in een grote stenen plaat ergens in de Montes Alberes, de tweede scheur, die voor de wereld de eerste was, ontstond vele kilometers daarvandaan, meer in de richting van de Golf van Biskaje. Toen duidelijk werd dat het complete Iberisch schiereiland zich van Europa had afgescheiden, verlieten honderdduizenden toeristen halsoverkop en zonder te betalen hotels enzovoort, enzovoort.’ (vertaling Maartje de Kort)
Doem-me a cabeça e o universo.
Mijn hoofd en de wereld doen zeer.
Fernando Pessoa
Um novo sol já vai raiar.
Een nieuwe zon zal stralen.
Vinicius de Moraes
Foto Ana Carvalho
Leave a Reply