Cecília Meireles (1901-1964) werd geboren en overleed in Rio de Janeiro, maar haar leven speelde zich overal ter wereld af, onder andere in Amsterdam, waar ze de prachtige bundel Doze noturnas da Holanda (‘Twaalf Hollandse nocturnes’) schreef. Hoewel ze tamelijk klassiek (symbolistisch) schreef, wordt ze toch beschouwd als een exponent van het Braziliaanse modernisme. Behalve gedichten schreef ze verhalen, werkte ze als journalist en vertaler en doceerde ze literatuur.
Vertrouw niet op tijd en eeuwigheid,
want wolken rukken aan mijn kleren
en winden sleuren me tot mijn verdriet.
Haast je, liefste, want morgen sterf ik,
Morgen sterf ik en ik zie je niet!
Draal niet te lang op een geheime plek,
parelmoer van stilte dat de zee opeenperst,
o lip, jij absolute limiet!
Haast je, liefste, want morgen sterf ik,
morgen sterf ik en ik hoor je niet!
Kom nu meteen, nu ik de open
anemoon in je gezicht nog herken
en de gure wind langs de muren schiet…
Haast je, liefste, want morgen sterf ik,
morgen sterf ik en ik zeg je niet…
*
Não te fies do tempo nem da eternidade
que as nuvens me puxam pelos vestidos,
que os ventos me arrastam contra o meu desejo.
Apressa-te, amor, que amanhã eu morro,
que amanhã morro e não te vejo!
Não demores tão longe, em lugar tão secreto,
nácar de silêncio que o mar comprime,
ó lábio, limite do instante absoluto!
Apressa-te, amor, que amanhã eu morro,
que amanhã morro e não te escuto!
Aparece-me agora, que ainda reconheço
a anêmona aberta na tua face
e em redor dos muros o vento inimigo…
Apressa-te, amor, que amanhã eu morro,
que amanhã morro e não te digo…
Vertaling Harrie Lemmens
Foto Ana Carvalho
Dit artikel verscheen eerder in Zuca-Magazine op 23 januari 2018.
Leave a Reply