Na José Saramago, aan wie onze tweede papieren editie gewijd was, kon die andere gigant van de moderne Portugese literatuur, António Lobo Antunes, natuurlijk niet uitblijven. Het heeft even geduurd, maar hier is hij dan, als nummer zeven van papier. En net als nummer vijf, Menig een, over Fernando Pessoa, en nummer zes, Ik heb de tijd op je naam laten vallen, de dichtbundel met vrouwenstemmen uit vijf eeuwen (beide uitgegeven door Koppernik), een heus boek. En wel van onze eigen uitgeverij Ibis II. Waarvan akte! De titel is Um mundo – Een wereld, en het bevat citaten en fragmenten uit de tweeëndertig romans van Lobo Antunes in het Portugees en het Nederlands, met daarbij foto’s van Ana Carvalho. Of omgekeerd. Een juweel, al zeggen we het zelf! Klik hier voor een impressie.
Bijvoorbeeld dit fragment uit Fado alexandrino:
Er vloeide geen bloed, er is helemaal geen echte opstand geweest, degenen die het vroeger voor het zeggen hadden trekken nu weer aan de touwtjes na een paar jaartjes ballingschap, na een paar weken brommen, zodat er niks veranderd is in dit kutland, zoveel blijheid, zoveel werk, zoveel belachelijk gedoe en waarvoor?, uiteindelijk kwam er een generaal met een monocle aanrijden in een auto, die door de menigte werd toegejuicht, de soldaten duwden de mensen met hun geweerkolven aan de kant, nog meer leuzen, strijdliederen en kreten, de hand van zijn oom wenkte hem naar zijn glazen kantoor, zijn gezicht stond somber, moedeloos, gekweld, de boekhoudster wachtte achter het bureau met haar balpen in de lucht.
− En, bromde meneer Ilídio half binnensmonds, zijn ze al aan het plunderen, zijn ze al begonnen nette mensen te bestelen?
Não houve sangue, não houve uma revolta a sério, os que mandavam antes ocupam o poleiro outra vez, depois de uns anitos de exílio, depois de umas semanas de cadeia, de forma que continuamos na mesma nesta terra de merda, tanta felicidade, tanto trabalho, tanta chinfrineira para quê, acabou por chegar um general de monóculo num carro que a multidão ovacionava, os tropas afastavam as pessoas com as coronhas, mais palavras de ordem, mais hinos, mais gritos, a mão do tio a convocá-lo ao escritório envidaçado, a sua cara melancólica, desanimada, agónica, a contabilista instalada à secretária, de esferográfica suspensa, à espera.
– Então, rosnou o senhor Ilídio num murmúrio, já começaram o saque, já começaram a roubar as pessoas honestas?
Vertaling Harrie Lemmens
Foto’s Ana Carvalho
Leave a Reply