Onze eeuw was nog geen drie weken oud toen dichter Eugénio de Andrade een gedicht wijdde aan een ontmoeting die hij in zijn Porto had gehad met António Lobo Antunes, die zijn Lissabon even had verlaten. Een kwart eeuw geleden dus. Een mooie aanleiding om het gedicht hier te publiceren. Lobo Antunes nam het als motto op in zijn vuistdikke Verdwijn niet zo snel in die donkere nacht, een roman die hij de genreaanduiding poema, ‘gedicht’, meegaf, zoals ook de titel aanduidt, een verwijzing naar Dylan Thomas.
Van vogels leer je te sterven.
En ook de kou van januari
verstrikt in de takken leert niets anders,
zei jij, terwijl je keek
hoe de palmen zich repten naar het licht.
Dat ten einde liep.
En met het licht de woorden.
Ik zocht je ogen waar het onschuldige
blauw zich had verscholen.
Toen ik kind was verjoeg het hart
van het linnen de schaduwdieren.
Morgen ben ik het niet meer die je
in de witte populieren ziet klimmen.
De pracht van je handen onvergankelijk.
Encontro no inverno com António Lobo Antunes
Com as aves aprende-se a morrer.
Também o frio de janeiro
enredado nos ramos não ensina outra coisa
– dizias tu, olhando
as palmeiras correr para a luz.
Que chegava ao fim.
E com ela as palavras.
Procurei os teus olhos onde o azul
inocente se refugiara.
Na infância, o coração do linho
afastava os animais de sombra.
Amanhã já não serei eu a ver-te
subir aos choupos brancos.
O resplendor das mãos imperecível.
Vertaling Harrie Lemmens
Foto Ana Carvalho
Meer van deze dichter aub en dank voor wat er al vertaald is!
Dank je wel en wie weet…