Maria do Rosário Pedreira – Twee gedichten

Het zal een van de hoogtepunten van Poetry International worden, dat beloven wij u, het optreden van Maria do Rosário Pedreira, gelauwerd dichteres uit Portugal, van wie in 2020 de bundel Scherven verscheen bij Uitgeverij Koppernik. Voor Rotterdam heeft ze een keuze gemaakt uit haar laatste, alom geprezen bundel o meu corpo humano (Quetzal 2022), die in het Portugees, Nederlands en Engels terug te vinden is op de website van het festival. Hier als voorproefje twee gedichten, ‘oren’ en ‘schouders’.

oren

Wanneer ik alleen ben,
zet ik mijn doden rond de
tafel en geef hun te eten –
iedereen een bord, in ruil

voor de verhalen die ik hen
zo graag weer zou willen
horen vertellen. En ik luister

even intens als toen – alsof
ze nog altijd in leven zijn –
opdat hun stemmen niet
uit mijn geheugen vluchten.

Soms moet ik huilen, ja –
en niet omdat ze geen tanden
meer hebben en bijna
alles op het bord laten

liggen, maar omdat ik ze
daar naast me zie en ik mij
toch zo alleen voel.

ouvidos

Quando estou sozinha,
sento os mortos à mesa
e dou-lhes de comer –
um prato a cada um, em

troca dessas histórias que
morro de saudades de os
ouvir contar. E escuto-os

com a velha paixão – tal
qual estivessem vivos –
para não me fugirem as
suas vozes da memória.

Às vezes choro, claro –
e nem é por eles já não
terem dentes e me
deixarem quase tudo no

prato; mas por os ver ali,
ao pé de mim, e me sentir
na mesma tão sozinha.

schouders

Nu de sneeuw op de zware takken van de
taxusbomen gesmolten is en het water
in de wilde stroom van de rivieren tot
stilstand is gekomen; nu de kou geen steken

meer geeft in het hart van de akkers en de
spinnen weer opduiken uit de wonden van
de tuinmuren – schrijf ik om de blijdschap

te bewaren, die het licht van de liefde
brandend houdt. Dus als ik je vraag of je

mij met de jaren en de wereld cynisch
geworden vindt, haal dan alsjeblieft je

schouders niet op: mijn schaterlachen
bevatten nog altijd bloed.

ombros

Agora, que o gelo se derreteu nos
ramos preguiçosos dos teixos e as
águas sossegaram no caudal dos
rios; que o frio deixou de apunhalar

o coração dos campos e as aranhas
voltaram a emergir das feridas dos
muros – escrevo para preservar a

alegria, que é o que mantém acesa
a luz do amor. Por isso, quando te

pergunto se achas que, com os anos
e o mundo, me tornei cínica, por favor,

não encolhas os ombros: as minhas
gargalhadas ainda têm sangue.

Vertaling Harrie Lemmens
Foto’s Ana Carvalho