Mário Cesariny en de surrealisten

Morgen, 26 oktober, brengt Zuca-Magazine in samenwerking met Teatro Munganga een hommage aan dichter-tekenaar-surrealist Zuca Sardan, die onlangs 90 jaar is geworden. Behalve gedichten uit zijn bundel De hyena, niet de hond wordt er ook poëzie voorgedragen van Portugese surrealisten als Mário Cesariny en Mário-Henrique Leiria. Als voorproefje hierbij het gedicht Pastelaria van Cesariny, die dit jaar precies 100 jaar geleden geboren is.

Lunchroom

Wat er uiteindelijk toe doet is niet literatuur
of kunstkritiek en camera obscura

Wat er uiteindelijk toe doet is niet handel
of geld maar kalm blijven, rustig aan de wandel

Wat er uiteindelijk toe doet is niet jong zijn, een toffe gast
– er zijn zoveel manieren voor het bouwen van een kast!

Wat er uiteindelijk toe doet is niet bang zijn: je ogen dicht voor afgronden
en recht omlaag vallen in de zonde

Is het niet zo, jongen? En morgen is er voetbal
vóór de film, een dame blanche en geraaskal

Want wat er uiteindelijk toe doet is dat niemand honger heeft
want hoe dan ook is er veel volk dat eet en doorleeft

Want wat er uiteindelijk toe doet is niet bang zijn
om de ober te roepen en er waar iedereen bij is uit te floepen:
‘Ober! Deze melk is zo zuur als azijn!’

Want wat er uiteindelijk toe doet is je kraag hoog opzetten
weggaan en buiten lachen zonder op iemand te letten

De bewonderenswaardige lach van iemand die ervan geniet
dat iedereen zijn vele helderwit gepoetste tanden ziet.

__________

Pastelaria

Afinal o que importa não é a literatura
nem a crítica de arte nem a câmara escura

Afinal o que importa não é bem o negócio
nem o ter dinheiro ao lado de ter horas de ócio

Afinal o que importa não é ser novo e galante
– ele há tanta maneira de compor uma estante!

Afinal o que importa é não ter medo: fechar os olhos frente ao precipício
e cair verticalmente no vício

Não é verdade, rapaz? E amanhã há bola
antes de haver cinema madame blanche e parola

Que afinal o que importa não é haver gente com fome
porque assim como assim ainda há muita gente que come

Que afinal o que importa é não ter medo
de chamar o gerente e dizer muito alto ao pé de muita gente:
Gerente! Este leite está azedo!

Que afinal o que importa é pôr ao alto a gola do peludo
à saída da pastelaria, e lá fora – ah, lá fora! – rir de tudo

No riso admirável de quem sabe e gosta
ter lavados e muitos dentes brancos à mostra

(In: Discurso Sobre a Reabilitação do Real Quotidiano)

Vertaling Harrie Lemmens
Foto Ana Carvalho