J.L. Barreto Guimarães – Drie gedichten

De angsttemperatuur

Willis Tower
130^ste verdieping
412 meter hoog

Op 
de top
van de wolkenkrabber (op een glazen balkon)
voelde ik heel even wat
zij gevoeld kunnen hebben 
die ingesloten waren door het vuur hoog
in de Twin Towers. Maar 
slechts de eerste 
seconde. Kijkend naar de straat beneden
(door een doorzichtige vloer)
voelde ik de koude rilling van een
dreigende val 
door mijn huid trekken –
de laatste reis 
van Icarus. Dat is alles wat ik weet: hoe 
ijskoud de duizeling is –
die allereerste 
leegte.

A temperatura do medo

Willis Tower
103º andar
412 metros de altura

No
topo
do arranha-céus (numa varanda em vidro)
por um átimo senti o
que poderão ter sentido
os prisioneiros do fogo no alto das
torres gémeas. Mas
só o primeiro
segundo. Olhando a rua em baixo
(sobre um deck transparente)
senti a pele a ser rasgada pelo arrepio
de frio de
uma queda iminente –
a última viagem
de Ícaro. É só do que sei falar: quão
gelada é a vertigem –
aquele primeiro
vazio.

Litanie van het ongeluk

Niemand heeft iets op met het ongeluk. Iedereen 
keert het de rug toe (rechtervoet
altijd eerst
afkloppen 
op een houten tafel
weg van spiegelscherven). Iedereen  
doet net 
alsof hij er nooit een 
heeft gehad (nooit een sleutel kwijt 
een vlek op je stropdas 
een paraplu 
in de wind). Niemand zoekt het op 
(om zwarte katten heen) zielig  
zit het ongeluk in zijn eentje   
(in een klein hoekje) overgelaten 
aan zijn lot.

Litania ao azar

Ninguém quer saber do azar. Todos
lhe voltam as costas (entrando
com o pé direito
batendo
com o punho na mesa
fugindo aos cacos do espelho). Toda
a gente
faz de conta que nunca
o conheceu (nunca uma chave perdida
uma nódoa na gravata o
guarda-chuva
e o vento). Ninguém se aproxima dele
(evitando gatos pretos) faz
pena ver o azar sozinho
(debaixo da escada) largado
à sua sorte.

De beelden beginnen te lopen

Voor Juan Manuel Roca

De
avond daalt neer en de standbeelden
komen tot leven –
niet om de menigte op te zwepen (of heilsleren
te verkondigen) maar 
om een andere wellicht minder verheven reden: de 
werkdag is afgelopen. Het einde van
weer een dag  
(in een bevroren houding) 
van een knipoog voor elke foto 
(voor het kassagerinkel 
op de 
straatstenen). De beelden ontdooien en 
stappen van hun voetstuk af  
om even te ontsnappen aan hun armoedige bestaan –
een hele dag stilstaan
een hele dag zwijgen 
een hele dag minder te leven.

As estátuas começam a caminhar

 a Juan Manuel Roca

O
fim de tarde acontece e as estátuas
voltam à vida –
não para levantar a turba (ou moldar
ideologias) mas
por essoutra razão porventura mais prosaica: o
dia de trabalho acabou. Chegou ao fim
mais um dia
(passado a meio de um gesto)
piscando o olho estático a cada fotografia
(ao metálico tinir com que a
calçada
fala). As estátuas descem do alto e
tornam ao movimento
é a pequena vingança pelo que a escassez as obriga –
um dia inteiro quietas
um dia inteiro caladas
um dia a menos na vida.

Vertaling Marco Mackaaij en Harrie Lemmens
Foto’s Ana Carvalho