Olga Savary, een drieluik

De Braziliaanse dichteres Olga Savary, in 1933 geboren in Belém en in 2020 aan de gevolgen van Corona overleden in Teresópolis, bracht het grootste deel van haar leven door in Rio de Janeiro, waar ze nauw bevriend was met Drummond de Andrade, die haar als zijn muze beschouwde. Behalve gedichten schreef ze verhalen, essays en een autobiografie, en ze vertaalde werk van vooral Spaans- en Engelstalige dichters, onder wie Oscar Wilde, Borges en Pablo Neruda. Hier een drieluik.

 

Buiten mijzelf

Buiten mijzelf wil ik slechts

die rust van bloemen op het veld

en dit vage gebaar dat

mijn kindertijd herstelt.

 

Buiten mijzelf

en tussen mij en mijn woestijn

wil ik slechts stilte,

volmaakte hulp bij mijn dichten,

die het web van toen weeft

met de zorg van een spin.

 

                                               Além de mim

                                               Além de mim, quero apenas
                                               essa tranquilidade de campos de flores
                                               e este gesto impreciso
                                               recompondo a infância.

                                               Além de mim
                                               e entre mim e meu deserto
                                               quero apenas silêncio,
                                               cúmplice absoluto de meu verso,
                                               tecendo a teia do vestígio
                                               com cuidado de aranha.

David

Omdat de dichter dier noch god is,

en niet de kracht van de wortel

of de duur van de steen heeft,

legt hij in de woorden

die kracht van niets:

zijn slinger is het gedicht.

 

                                               David

                                               Não sendo bicho nem deus

                                               nem da raiz tendo a força

                                               ou a eternidade da pedra,

                                               o poeta nas palavras

                                               põe essa força de nada:

                                               sua funda é o poema.

Zelfafscheid

De ochtenden hebben iets wat ik niet begrijp

en ik luister niet naar een kreet van mijn benen.

Ook na de nacht begluurt de nacht mij

en droom ik enorme, vastliggende twijfels

zoals het stilliggen van spinnen.

Zo weinig tijd – en ik moet mij verlaten

en ik zou me nooit willen delen.

Zo begint nu al het razende heimwee

dat ik later denk te krijgen naar mezelf.

 

                                               Auto despedida

                                               Há algo nas manhãs que não entendo agora

                                               e a um grito de minhas pernas não atendo.

                                               Ainda depois da noite, noite me espia

                                               e sonho dúvidas enormes e imóveis

                                               como a imobilidade das aranhas.

                                               Tão pouco tempo – e tenho de deixar-me

                                               e queria nunca ter de repartir-me.

                                               Começa a raiva da saudade

                                               que inventei vou ter de mim.

 

Vertaling Harrie Lemmens

Foto’s Ana Carvalho

 

Be the first to comment

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*


Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Meer informatie over hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.