Zon & Zeer – De omvang van de wereld

Door Harrie Lemmens

Een oude man zit in een stoel, kijkt door het raam naar buiten en vraagt zich af hoe groot de wereld is. Ooit was hij zelf groot, bijna zo groot als de wereld, nu is hij verschrompeld tot de herinnering aan de wereld die hij had en was. Weliswaar met een jonge dame die hem verzorgt, maar die met haar minnaar, advocaat in de firma van de oude man, hard op weg is om zijn rijkdom weg te sluizen. Weg van hem en weg van zijn dochter, vrucht van een buitenechtelijke verhouding, die eveneens in zijn bedrijf werkt.

Ziedaar in het kort de nieuwste roman van António Lobo Antunes, O Tamanho do Mundo, ‘De omvang van de wereld’. Het ziet ernaar uit dat het zijn laatste is. Dertien van de in totaal tweeëndertig heb ik vertaald (plus het brievenboek Mijn winterkat mijn lief) voor Ambo|Anthos, en de kritieken waren doorgaans positief, met als uitschieters het magistrale Fado alexandrino en het aangrijpende Voor wie in het donker op mij wacht, over de verwoestende werking van Alzheimer. 

Helaas hielden, zoals wel vaker gebeurt, de verkoopcijfers geen gelijke tred met die kritieken, en na de laatste in Nederland verschenen titel, De andere kant van de zee, moest de uitgeverij het opgeven. Ik begrijp het wel en ben, ook in naam van de schrijver, blij en dankbaar dat ruim een derde van het oeuvre van de grootste moderne Portugese schrijver toegankelijk is voor de Nederlandse lezer. 

Toch jammer van al die andere meesterwerken die nu onvertaald moeten blijven, romans en columns die eigenlijk miniaturen zijn, tenzij – tenzij een andere uitgeverij het aandurft om het stokje over te nemen (wie wie WIE? Kom op!). Ik zit klaar…

Als voorproefje van wie weet een nieuwe reeks vertaalde Lobo Antunessen heb ik het eerste hoofdstuk uit De omvang van de wereld vertaald en op mijn website gezet. En anders is het een afscheid, wat God verhoede… U vindt het hier. 

Doem-me a cabeça e o universo.
Mijn hoofd en de wereld doen zeer.
Fernando Pessoa 

Um novo sol já vai raiar.
Een nieuwe zon zal stralen.
Vinicius de Moraes

Foto Ana Carvalho