Ana Luísa Amaral – De kindermoord van Betlehem

Zoals eerder gemeld, willen we de onlangs overleden Portugese dichteres Ana Luísa Amaral eren met een drietal gedichten uit de bundel Ágora (2019). Het zijn mooie en ontroerende, maar soms ook rauwe gedichten bij Bijbelse taferelen, waarin de link met onze tijd nooit ver weg is. We hebben er drie voor u uitgekozen. De eerste en tweede verschenen enkele weken geleden. Vandaag de laatste: ‘De kindermoord van Bethlehem’. De bijbehorende, in de bundel opgenomen afbeelding is een schilderij van Peter Paul Rubens. De foto is, zoals altijd, van Ana Carvalho.


De kindermoord van Bethlehem 

“Waarom dat van mij?”
en ijzingwekkend was haar schreeuw,
een schelle noodkreet in die gruwelnacht 

Ze had haar zoontje in bonte doeken gewikkeld
die ze nog voor zijn geboorte
met oneindig liefdevolle vingers had geverfd
en de zon die hen wiegde,
hem en haar,
rook naar vlijmscherp metaal

Maar zij was gewend aan de zon,
hij niet, zijn huid nog zo teer,
daarom droeg ze hem in doeken,
beschermd tegen de zon

En ze kwamen, met moordwapens
in hun handen,
om, gevoelloos en ongenadig,
te doen wat moest:
gedachten doden als kinderen 
of liefde

“Waarom dat van mij?”
de vraag zwol aan, alsmaar, uitgerekt als oneindig elastiek,
tot ze verstomde

Alleen de echo bleef, doordrenkt van bloed,
en zelfs hij die verderop geboren was
(in het stro, naar verluidt)
kon de pijn in die schreeuw
niet verzachten —

De kindermoord van Bethlehem (detail), Peter Paul Rubens, 1638


O massacre dos inocentes

“Porquê o meu?”
e era uivo o seu grito,
um sino agudo dentro do pesadelo

Tinha-o envolto em panos coloridos
tingidos com cuidados e dedos infinitos
antes de ele nascer,
e o sol que os embalava,
a ele, a ela,
cheirava a gume espesso

Mas ela estava acostumada ao sol,
ele é que nao, tao fina a sua pele,
por isso o sustentava assim nos panos,
protegido do sol

E eles chegaram, os instrumentos
de matar nas mãos,
as emoções sem cor, enferrujadas,
que assim era preciso:
assassinar por dentro ideias como filhos
ou amor

“Porquê o meu?”
a pergunta estendeu-se, repetida, estirada como elástico infinito,
até que se partiu

Só o eco ficou, feito de sangue,
e nem aquele ainda por nascer
(entre palhas, se diz)
conseguiu responder à dor
naquele grito —

Vertaling Marilyn Suy
Foto Ana Carvalho

Be the first to comment

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*


Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Meer informatie over hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.