Manuel António Pina (Sabugal, 18 november 1943 – Porto, 19 oktober 2012) was een bekende Portugese journalist en schrijver. Naast de vele kronieken die hij schreef, en die later ook gebundeld zijn, was hij als auteur het meest actief als dichter en kinderboekenschrijver, alhoewel hij ook een aantal toneelstukken en romans op zijn naam heeft staan. Een jaar voor zijn overlijden ontving hij voor zijn hele oeuvre de Prémio Camões, een van de meest prestigieuze prijzen voor Portugeestalige literatuur.
De boeken
Is dit nou een boek,
dit, hoe zal ik het zeggen?, gemompel,
dit gezicht dat op het binnenste van
iets duisters en nog onbestaands is gericht
en, als een hand het plotseling
welwillend aanraakt,
zich hulpeloos opent
als een mond
die met onze stem spreekt?
Is dit een boek,
een soort hart (ons hart)
dat “ik” zegt tussen wij en wij?
Os livros
É então isto um livro,
este, como dizer?, murmúrio,
este rosto virado para dentro de
alguma coisa escura que ainda não existe
que, se uma mão subitamente
inocente a toca,
se abre desamparadamente
como uma boca
falando com a nossa voz?
É isto um livro,
esta espécie de coração (o nosso coração)
dizendo “eu” entre nós e nós?
Vluchtmisdrijf
Er zou meer moeten dan alleen maar stilte,
er zou tenminste veel geschreeuw moeten zijn,
een paniekaanval, een felle brand,
slaande deuren, geren.
Maar je zei niks,
je wilde huilen maar je moest eerst je haar schikken,
je vroeg me hoe laat het was, het was 3 uur ’s middags,
ik weet al niet meer op welke dag, misschien de dag
waarop ikzelf had moeten sterven,
een dag die slecht begonnen was, ik had
de sleutels aan de binnenkant van de deur laten zitten,
en nu lag jij daar languit op het asfalt, dood (zo dood
als een pier!), terwijl je me stil aankeek,
en niemand vroeg iets en niemand verhief zijn stem!
Atropelamento e fuga
Era preciso mais do que silêncio,
era preciso pelo menos uma grande gritaria,
uma crise de nervos, um incêndio,
portas a bater, correrias.
Mas ficaste calada,
apetecia-te chorar mas primeiro tinhas que arranjar o cabelo,
perguntaste-me as horas, eram 3 da tarde,
já não me lembro de que dia, talvez de um dia
em que era eu quem morria,
um dia que começara mal, tinha deixado
as chaves na fechadura do lado de dentro da porta,
e agora ali estavas tu, morta (morta como se
estivesses morta!), olhando-me em silêncio estendida no asfalto,
e ninguém perguntava nada e ninguém falava alto!
Vertaling Marco Mackaaij
Foto Ana Carvalho
Leave a Reply