Door Harrie Lemmens
‘Ga wandelen, ga naar het bos, de natuur in, dat is goed voor je, het leidt af van je gepieker,’ zeggen ze. ‘Je rust er van uit, komt tot jezelf, vindt harmonie,’ zeggen ze. ‘Kijk naar de statige rust van bomen en je onrust verdwijnt,’ zeggen ze.
Ze zeggen veel en ze liegen nog meer.
Nee, een bos geeft geen rust, een bos geeft stress. Ondanks hun verstarde stilstand dringen al die bomen bij elkaar zich verontrustend aan je op, een dichte drom die dichter- en dichterbij komt. En dat groen, legergroen, omsingelt je als een naamloze vijand die je nooit de oorlog heeft verklaard. En de stilte boort zich in je brein en schreeuwt het daar uit. En je denkt en denkt maar door, opgesloten in jezelf. En je maalt nog meer over alles wat je zorgen baart dan toen je opstond van de stoel waar je te veel nadacht.
Dat is geen rust, dat is stress.
Echte rust vind je alleen daar waar onrust en permanente beweging om je heen heersen. Waar niet je hoofd maar de wereld alle aandacht opeist. Waar je al je zintuigen strak moet spannen. Waar instinctieve zelfverdediging en overlevingsdrang het overnemen van je ratio.
In de stad.
In de stad is elke boom een mens, een individu dat bekeken wil worden. En elke man en vrouw, elk kind is een beweging die als een nevelsliert langs je heen glijdt en je gedachten meeneemt. De chaos om je heen brengt orde in de janboel in je hoofd. Je hebt geen tijd voor beslommeringen en introspectie, je ziet. Kijkt en ziet. Je bent vrij. Hoe drukker het is om je heen, hoe stiller het wordt in je geest.
Zoals Fernando Pessoa schrijft in zijn Boek der rusteloosheid: ‘Toekomstige echtparen lopen voorbij, steevast twee aan twee gearmde naaisters en jongemannen die zich naar avondlijk vertier reppen, van alle last bevrijde bejaarden roken op hun eeuwige stoep, voor deze of gene deur staart stil en dromerig een winkelier voor zich uit. Forse en tengere rekruten slaapwandelen traag in rumoerige of zeer rumoerige groepjes. Af en toe duikt er een normaal iemand op. Auto’s rijden hier rond deze tijd niet veel; ze zijn muziek voor mij. In mijn hart heerst een beklemde vredigheid en mijn kalmte bestaat uit berusting.’
Eindelijk rust. En je keert gelouterd terug naar de stoel van je denken, zet je computer aan en begint te typen:
‘De stad schrapt alle stress.’
Doem-me a cabeça e o universo.
Mijn hoofd en de wereld doen zeer.
Fernando Pessoa
Um novo sol já vai raiar.
Een nieuwe zon zal stralen.
Vinicius de Moraes
Foto Ana Carvalho
Dit kan niet zonder reactie blijven:
“Ga wandelen, ga naar het bos, de natuur in, dat is goed voor je”.
Deze en meer van dit soort halleluja’s ten gunste van “de paden op, de lanen in” , vervullen mij met twijfel.
Ik wil het geen “liegen” noemen, zoals Harrie suggereert, maar als ervaringsdeskundige (al ongeveer twintig lang loop ik per dag een rondje van ca. 10 km, om in beweging te blijven, dus goed [?] voor de gezondheid), kan ik de stelling van de zgn. rustgevende natuur niet onderschrijven.
Evenmin zie ik het alternatief in het verdwijnen in de anonimiteit van de stadsmassa.
In beide gevallen blijft het zoeken, het zoeken naar wat ….. , de crux is:
de “desassossego” blijft en zal blijven tot de dood erop volgt ( uit: Marcha fúnebre para o rei Luís II da Baviera):
“Que tens tu”, ela (la Morte) disse, “que te ligue à vida? O amor não te busca, a glória não te procura, o poder não te encontra. A casa, que herdaste, a herdaste em ruínas. As terras, que recebeste, tinha a geada queimado as suas primícias, e o sol ardido as suas promessas. Nunca viste, senão seco, o poço da tua quinta. Apodreceram, de antes de as veres, as folhas nos teus tanques. As ervas ruins cobriram as áleas e as alamedas, por onde os teus pés nunca passaram.”
Martin
Kortom het probleem¨, de “desassossego” zit niet in de natuur of de stad, maar in jezelf,
Martin