Fernando Pessoa – Faust | Work in progress (3)

Ook Fernando Pessoa werd gefascineerd door het verhaal van Faust, de man die naar alles streefde en niets overhield. Hij werkte er zijn hele leven aan. In ons papieren nummer ‘Fernando Pessoa – Menig een’ hebben we zes gedichten uit de cyclus opgenomen, waarvan er eerder ook hier twee digitaal te lezen waren. Nummer 7 is hier te lezen, nummer 8, over de dood, hier en nummer 9, over volwassen worden – of niet, hier. Nummer 10 hebben we geplaatst als een Zon & Zeer. Omdat niet iedereen het papieren Pessoa-nummer heeft, hebben we besloten om ook de overige vier fragmenten daaruit digitaal te publiceren, in omgekeerde volgorde. Als eerste nummer 6, vervolgens nummer 5 en nummer 4. Vandaag, tot slot, nummer 3. Daarmee is de reeks compleet.

                                           Verdwaald
in het labyrint van mezelf, weet ik
niet meer welk pad me hieruit wegleidt
naar de heldere mensenwerkelijkheid
vol licht waar ik me broeders kan voelen.
Daarom ontwerp ik, niet blijgezind
maar met diepe zwaarmoedigheid,
deze blijdschap in mij, dit geluksgevoel
dat ik haat en dat me kwetst.

                                            Een lach horen
verbittert mijn ziel – waarom weet ik niet.
Ik ervaar deze blijdschap als een belediging…
Alle blijdschap. Ik heb bijna het gevoel dat lachen
misschien niet lachen om mij is, maar wel 
om mijn wezen.
Een belediging voor het mysterie dat lacht
en met de verschrikking dat wat onbegrepen is
eeuwig kan duren! Vreemd!
Geluk, (…) dat bestaat
uit zinnelijkheid en infantiliteit…
Hoe kan ik jou bereiken, geluk?

                                        Perdido
No labirinto de mim mesmo, já
Não sei qual o caminho que me leva
Dele à realidade humana e clara
Cheia de luz, onde sentir-me irmãos.
Por isso não concebo alegremente,
Mas com profunda pesadez em mim,
Esta alegria, esta felicidade,
Que odeio e que me fere.

                                         Ouvir um riso
Amarga-me a alma — mas por quê não sei.
Sinto como um insulto esta alegria…
Toda a alegria. Quase que sinto
Que rir é rir… não de mim mas, talvez
Do meu ser.
Um insulto ao mistério estar a rir
E tendo o horror, do poder durar eterno
Do incompreendido! Estranho!
Felicidade, (…) composto
De sensualidade e infantilismo…
Como te posso eu ter, felicidade?

Vertaling Harrie Lemmens
Foto Ana Carvalho