Yara Nakahanda Monteiro (1979) is geboren in Angola en verhuisde naar Portugal toen ze twee jaar oud was. Ze debuteerde in 2018 met de roman Essa dama bate bué! en in 2021 verscheen haar dichtbundel Memórias, Aparições, Arritmias, die onlangs werd bekroond met de Prémio Glória de Sant’Anna 2022, een internationale poëzieprijs ter nagedachtenis van de gelijknamige dichteres die ook in onze bundel ‘Ik heb de tijd op je naam laten vallen’ is opgenomen. Ze treedt regelmatig op als gastspreker over onderwerpen als feminisme en Afro-Europese identiteit. Veel van het materiaal in haar dichtbundel is autobiografisch, zegt ze zelf, en veelal gebaseerd op de verhalen van haar grootmoeder.
Hoedsters van zaden
Ze zoeken goede grond om te bewerken
onder gelach en gezang
ze krommen hun rug
beploegen moeder aarde
strooien het
zaad.
Kleine, sterke handen.
Sterke, vlugge, verweerde handen,
zwarte handen.
Van zonsopgang tot zonsondergang
snijden
sikkels door de aarde
als door rood vlees.
Het regent zweet van hun zwoegen
de aarde is klaar,
onvermoeibaar
planten ze leven en voeden de dood
Het groeit, bloeit,
het koren wordt geoogst.
Wordt het zaad altijd koren?
Zolang er aarde is.
In de stad hoeden gevlochten haren het zaad.
Guardiãs das sementes
Procuram terra farta para trabalhar
entre risos e cantos
vergam o corpo
lavram o ventre
atiram a
semente.
Mãos pequenas, fortes.
Fortes, vivas, mãos feridas,
mãos negras.
De sol nascente a poente
cutelos
remexendo terra
rasgando carne vermelha.
Chove suor da labuta
a terra está pronta, sem
descanso
plantam vida, alimentam morte
Cresce, renasce,
o pão é colhido.
A semente será sempre pão?
Se terra existir.
Na cidade, cabelos trançados guardam sementes.
Vertaling Marilyn Suy
Foto Ana Carvalho
Leave a Reply