Door Harrie Lemmens
Hoewel het op het moment van schrijven beloken Pasen is (nee nee, ik leg het niet uit, zoek het maar op, luie lezer!), toch nog even terug naar de Goede Week en Pasen. In Esposende, iets ten noorden van Porto, liggen ’s maandags de paarse lopers van de processie van de Enterro do Senhor, de begrafenis van Jezus, nog op straat. Je voelt de donkere schaduwen van de in zwarte toga’s met puntmutsen gehulde gelovigen nog na hun omgang op Goede Vrijdag.
(De traditie is nog sterk in het noorden van Portugal, met name in de omgeving van Braga, dat ook het Portugese Rome wordt genoemd. Al in 1147 was het de bisschop van Braga die in het verre Lissabon de onderhandelingen voerde met de vuige Moren die de stad bezet hielden, maar dit slechts ter informatie tussen haakjes.)
(Eveneens tussen haakjes: in dat Portugese Rome is met Pasen alles dicht, merkten we inmiddels alweer een paar decennia geleden, toen we er het weekend doorbrachten in een hotel. Nergens een hap eten te krijgen, iedereen zat thuis. Gelukkig voor ons werd er ook met Pasen getrouwd en mochten we in het hotel aanschuiven bij de bruid en bruidegom die daar hun huwelijkszegen vierden met het zogenaamde copo-de-água, het sobere eufemisme, ‘glas water’, voor het lucullische bruiloftsmaal.)
Net zoals in Esposende wordt in Aldoar, de wijk in Porto waar wij doorgaans verblijven, op paaszondag het lam op het vuur gezet voor het feestelijke almoço, maar voor het zover is klingelt het belletje van meneer pastoor die er vanuit de prachtige moderne kerk vergezeld door enkele acolieten op uittrekt om bij de mensen thuis de zegen te geven. En een glaasje portwijn te nuttigen. Na twee jaar verbod vanwege de pandemie kan het weer. Eindelijk, denkt de een. Beginnen ze weer, vloekt de ander. Alles in het leven is ruzie en onenigheid, zoals u weet. Liefde en dood zitten rug aan rug op ieder geldstuk. Ze zullen elkaar nooit recht in de ogen kunnen kijken.
En niet alleen bij de mens heerst doorlopend strijd, ook in het dierenrijk, denk ik als ik fietsend langs de Atlantische kust op straat twee meeuwen verwoed zie vechten om het karkas van een doodgereden kraai. Zo zwart als de schaduw van een toga met puntmuts.
Doem-me a cabeça e o universo.
Mijn hoofd en de wereld doen zeer.
Fernando Pessoa
Um novo sol já vai raiar.
Een nieuwe zon zal stralen.
Vinicius de Moraes
Foto Ana Carvalho
Foto Ana Carvalho
Leave a Reply