Ook Fernando Pessoa werd gefascineerd door het verhaal van Faust, de man die naar alles streefde en niets overhield. Hij werkte er zijn hele leven aan. In ons papieren nummer ‘Fernando Pessoa – Menig een’ hebben we zes gedichten uit de cyclus opgenomen, waarvan er eerder ook hier twee digitaal te lezen waren. Nummer 7 is hier te lezen en nummer 8, over de dood, hier. Vandaag nummer 9, over volwassen worden – of niet.
Toen ik eens, nog maar net
verdrietig en onzeker kind af,
vanaf een kleine hoogte naar
de velden en de majesteitelijke
heuvellijn keek, die blauwachtig
en profile aan de einder verdween,
zag ik ineens als het ware alles
verdwijnen en (…)
een onzichtbare afgrond, iets wat
niet eens leek op het bestaan,
niet de ruimte innemen maar de manier
waarop ik mij het zichtbare voorstelde.
En het allerhoogste afgrijzen, dat ik
nooit meer kwijt ben geraakt maar dat slechts
steeds hetzelfde blijvend toenam,
beving mij toen…
O, die eerste keer dat ik in mezelf
het eindeloze mysterie zag waarbij
mijn hele jeugdleven in een uur tijd verging!
Saído apenas duma infância
Incertamente triste e diferente
Uma vez contemplando dum outeiro
A tinha de colinas majestosa
Que azulada e em perfis desaparecia
No horizonte, contemplando os campos,
Vi de repente como que tudo
Desaparecer, tomando (…)
E um abismo invisível, uma cousa
Nem parecida com a existência
Ocupar não o espaço, mas o modo
Com que eu pensava o visível.
E então o horror supremo que jamais
Deixei depois, mas que aumentando e sendo
O mesmo sempre,
Ocupou-me…
Oh primeira visão interior
Do mistério infinito, em que ruiu
A minha vida juvenil numa hora!
Vertaling Harrie Lemmens
Foto Ana Carvalho
Leave a Reply