Ik heb de tijd op je naam laten vallen

Voor wie zich afvraagt waar toch die mysterieuze titel van onze recent verschenen anthologie ‘Ik heb de tijd op je naam laten vallen‘ vandaan komt: het is de eerste zin van een gedicht van Maria do Rosário Pedreira (Lissabon, 1959), dat hierin is opgenomen en eerder werd gepubliceerd in de bundel Scherven. Hieronder de volledige tekst. 

Ik heb de tijd op je naam laten vallen,
zoals marmer op de aarde wordt gelegd en water
op smeulend vuur wordt gegoten. Ik heb me

in rouw gehuld, zoals vrouwen die lege wiegen
vernielen door er te veel naar te kijken; en ik
heb tot slot het bloed zien stollen in de wond,
als de was die hard wordt op je handpalm voor
hij tussen de vingers uiteenvalt tot stof. Als ik je

vergeten ben, is dat omdat ik iemand wilde
die me riep, een lichaam dat een ander was
in mijn lichaam, een stem in de ochtend. Maar
niets, maar niemand. Als de tijd niet was

neergeslagen op je naam, kon ik je nu tenminste
nog oproepen – want er is geen grafsteen zonder
lijk en geen as die niet gebrand heeft. En het huis
is vandaag killer en kouder dan ooit: ik heb

tijd laten verstrijken over je naam en er is geen
haardvuur, er is geen huis, er zijn geen
kinderen die zich kunnen verliezen om mij, en
geen kaarsen om de stilte met herinnering te vullen.

___________________

Deixei cair o tempo sobre o teu nome,
como se deita o mármore sobre a terra e
a água se derrama sobre as brasas. Vesti-me

de luto como as mulheres que derrubam
os berços vazios de tanto os olharem; e vi
o sangue calar-se finalmente sobre a ferida,
como a cera que endurece na palma da mão
antes de perder-se nos dedos em poeira. Se

te esqueci, foi porque quis alguém que me
chamasse, um corpo que fosse outro no meu
corpo, uma voz oferecida pela manhã. Mas nada, mas
ninguém. Se o tempo não se

tivesse abatido sobre o teu nome, podia ao
menos agora recordar-te – pois não há
laje sem corpo nem cinza que não tenha
ardido. E a casa está hoje mais fria do que

nunca: deixei passar o tempo sobre o teu
nome e não há lareira, não há lar, não há
filhos que se pudessem perder de mim, nem
velas para encher de memória este silêncio.