Donderdag 8 juli overleed in São Paulo, de stad waar ze negentig jaar eerder was geboren, de dramaturge, schrijfster, vertaalster en dichteres Renata Pallottini, grote naam in het Braziliaanse theater en de film- en televisiewereld. Ze vertaalde en ensceneerde onder andere stukken van Calderón. Als dichter nam ze afstand van de onpersoonlijke poëzie die in de jaren vijftig opgang had gemaakt, getuige dit gedicht uit de bundel A faca e a pedra (‘Het mes en de steen’) uit 1961.
De schreeuw
Diende deze pijn nog maar ergens voor
bonkte hij maar tegen de muren
opende hij maar deuren
zei hij maar iets
zong hij nog maar en woelde hij door het haar
was deze pijn nog maar te zien
sprong hij maar uit de keel tevoorschijn als een schreeuw
viel hij maar met veel lawaai uit het raam
stierf hij maar weg
was de pijn maar een harde broodkorst
die je met geweld kon doorslikken
en daarna speeksel uitspuwen
de straat bevuilen de auto’s de ruimte de ander
die duistere ander die onverschillig voorbijloopt
en wie niet lijdt heeft het recht om niet te lijden
was de pijn maar alleen het vlees van je vinger
die je langs een ruwe stenen muur strijkt
om pijn te doen zichtbaar pijn te doen
straffend pijn te doen
pijn te doen met tranen
bloedde deze pijn tenminste nog maar
O grito
Se ao menos esta dor servisse
se ela batesse nas paredes
abrisse portas
falasse
se ela cantasse e despenteasse os cabelos
se ao menos esta dor se visse
se ela saltasse fora da garganta como um grito
caísse da janela fizesse barulho
morresse
se a dor fosse um pedaço de pão duro
que a gente pudesse engolir com força
depois cuspir a saliva fora
sujar a rua os carros o espaço o outro
esse outro escuro que passa indiferente
e que não sofre tem o direito de não sofrer
se a dor fosse só a carne do dedo
que se esfrega na parede de pedra
para doer doer doer visível
doer penalizante
doer com lágrimas
se ao menos esta dor sangrasse
Vertaling Harrie Lemmens
Foto Ana Carvalho
Leave a Reply