Van 4 tot 30 september 2020 vindt in Avintes, iets ten zuiden van Porto, voor de zevende keer het fotofestival iNstantes plaats, met een bijdrage van onze huisfotografe Ana Carvalho. De Portugese fotograaf Joaquim Margarido zag de foto’s en schreef erover in zijn blog Erros meus, má fortuna, amor ardente…. Hieronder de vertaling van die mooie recensie. Het origineel kunt u hier lezen.
‘Daarom houd ik van de onmogelijke landschappen en de verlaten gebieden van de vlaktes waar ik nooit zal komen. En de grote tijdperken uit het verleden zijn voor mij een waar wonder, want het is uitgesloten dat ze in mijn aanwezigheid werkelijkheid worden. Ik slaap wanneer ik droom van wat er niet is, ik ontwaak wanneer ik droom van wat er kan zijn.’
Fernando Pessoa, Boek der rusteloosheid
In het kader van iNstantes – Internationaal Fotofestival van Avintes – keert de in Nederland gevestigde Portugese fotografe Ana Carvalho terug naar ons land met een schitterende tentoonstelling die ze de titel Onmogelijke landschappen heeft gegeven. Ze bestaat uit ruim twintig beelden, allemaal ‘onmogelijke landschappen’ die zijn ontstaan door een proces van reflectie over en analyse van, je zou zeggen terloops gemaakte opnames waarin de fotografe een soort landschappen waarnam, vooral omdat ze ‘alle formele kenmerken bezaten om dat te kunnen zijn’ zoals ze het zelf omschrijft.
Elk beeld nodigt je uit om wat zich aan je blik ontvouwt te interpreteren overeenkomstig je eigen gevoel en smaak. Een uitnodiging om te zien waar de afgebeelde werkelijkheid eindigt en een fascinerende duik in het abstracte begint. Om overrompeld de foto van links naar rechts of vice versa te bekijken, je te laten verrassen en tot slot te focussen op datgene wat de uiteindelijke vorm aan het beeld zal geven. Om het spel van de visuele manipulatie mee te spelen, in het besef dat in dat spel de paradox ligt dat je bedrogen wordt zonder feitelijk bedrogen te zijn. En dat het des te beter is als je in de gebladderde verf van een deur een horizon van dreigende wolken wilt zien, of in een besneeuwde bergketen de hoek van traptreden met een muur meent te ontdekken.
Maar meer nog dan je manier van kijken te prikkelen door de esthetische kracht die opbruist uit de vormen, kleuren of texturen die je in elk gefotografeerd vlak vermoedt, stelt Ana Carvalho je vragen, daagt ze je uit en verontrust ze je uiteindelijk. Het is een uitdaging die zich als een geheel tot je zintuigen richt doordat ze verhalen in je oproept die je over bergen en zeeën heen laten zweven naar wat je zelf bent. Het zijn onmogelijke landschappen van krachtig opgezette penseelstreken vol zon en zout en het stof der aarde, mogelijk geworden dankzij het artistieke genie van Ana Carvalho. Voor wie fotografie ‘veel meer dan een uitbeelding, een illustratie van de werkelijkheid’ is.
Vertaling: Harrie Lemmens
Leave a Reply