Florbela Espanca (1894-1930) is vooral bekend om haar sonnetten en haar feministische geschriften en wordt ook wel “de koningin van het verlangen, van hunkering, van onvervulde dromen” genoemd. Ze pleegde zelfmoord in 1930, op haar 36e verjaardag.
Verborgen tranen
Wanneer ik mijmer over vroeger tijden,
Waarin ik lachte en zong en liefde vond,
Schijnt mij dat ik een ander leven leidde
En toen rondliep over andere grond…
En mijn door droefenis gekwelde mond,
Die lachend als de lente kon verblijden
Verzacht de harde trekken van mijn lijden,
De troosteloosheid die mijn hart zo schond!
Ik staar naar wat niet meer bestaat…
En mijn ivoorwit kloosterlijk gelaat
Wordt als een meer, sereen en iel…
En de tranen die ik lijkbleek ween
Ziet niemand door dat masker heen:
Ze wellen op en vallen in mijn ziel!
Lágrimas ocultas
Se me ponho a cismar em outras eras
Em que ri e cantei, em que era q’rida,
Parece-me que foi noutras esferas,
Parece-me que foi numa outra vida…
E a minha triste boca dolorida
Que dantes tinha o rir das Primaveras,
Esbate as linhas graves e severas
E cai num abandono de esquecida!
E fico, pensativa, olhando o vago…
Toma a brandura plácida dum lago
O meu rosto de monja de marfim…
E as lágrimas que choro, branca e calma,
Ninguém as vê brotar dentro da alma!
Ninguém as vê cair dentro de mim!
Vertaling Harrie Lemmens
Foto Ana Carvalho
Leave a Reply