Door Harrie Lemmens
Onderweg naar het Rossio loopt parallel met ons op door de middenstrook van de Avenida da Liberdade een ondanks de ruim dertig graden buitentemperatuur in keurigheid niet te overtreffen oude heer: panama hoed, zwarte broek en linnen colbertje, wit met bruine lakschoenen en telefoon in de hand aan het oor.
Het Largo de São Domingos wordt met de dag rommeliger: de tolerantie is nu bijna helemaal van de muur verweerd en de mensen uit Guinee-Bissau met hun fleurige kleding zijn op een verdwaalde enkeling na verdwenen. Voorgoed? Hoopvol is dat de Angolezen die in de jaren tachtig voor de schouwburg op het Rossio waren neergestreken, terug zijn – dat wil zeggen, hun kinderen.
Oude bekende Bruno Soares staat voor de deur van zijn winkel met surrealistische helden en andere heiligen naar twee Afrikaanse moeders te kijken die hun ongedurige kroost tot de orde roepen. ‘Of ik nog veel verkoop? Och, genoeg.’ De leeuw van de heilige Hiëronymus die ik dit voorjaar van hem heb gekocht, aai ik thuis elke ochtend over de bol.
‘Saiam da frente!’ klinkt het achter ons als we doorlopen vlak voor Martim Moniz, ‘aan de kant!’. Een uitsluitend in een ongewild afzakkende hiphopbroek geklede straatbewoner wil er langs met zijn winkelwagentje. Het surrealisme uit Bruno’s etalage is van woorden werkelijkheid geworden.
Een taxi zoeft ons (‘Druk? Dit is nog niks, moet je over twee weken zien, als alles weer naar school en het werk gaat!’) naar het marionettenmuseum in de Rua da Esperança in Madragoa. Kunstenaars hebben de schepping overgenomen van God maar het is even levensecht. Um pedaço de alma que sai por uma cicatriz, heeft Helena Vaz onder een van haar prachtige poppen geschreven, ‘een brokje ziel dat door een litteken wegglipt’. En verderop laat Faustino Duarte de markies van Pombal, de man die Lissabon na de aardbeving van 1755 heeft gemaakt tot wat het is, overhoopliggen met de jezuïeten. Een juweel van hemel en aarde, dit museum waar ook voorstellingen worden gegeven.
Buiten geeft de stad een doorlopende voorstelling van schoonheid met alle lagen die ze dankzij haar heuvels rijk is. Een feest van kleuren en vormen en verscheidenheid waar je je lopend moet laten verdwalen. Vergeet Google Maps, al is het maar voor één dag.
(Deel 1 van ‘Hoe ik mijn verjaardag vierde’ verscheen op 13 september.)
Foto Ana Carvalho
Doem-me a cabeça e o universo.
Mijn hoofd en de wereld doen zeer.
Fernando Pessoa
Um novo sol já vai raiar.
Een nieuwe zon zal stralen.
Vinicius de Moraes
Leave a Reply