Als toegift op de bundel orthonieme gedichten van Fernando Pessoa, Een spoor van mezelf, uitgegeven door De Arbeiderspers, hier het daarin niet opgenomen gedicht (kiezen is een kwelling als je zoveel goeds hebt om uit te kiezen!) Spook.
Spook
Vanuit de plooien van de donkere nacht
schudt mij ineens een spook met harde hand
klaarwakker, en ik tuur met al mijn kracht
maar zie niets, nergens, aan geen enkele kant.
In mijn hart daalt echter onverwacht
een angst die ik nog niet heb overmand
als van een troon omlaag en oefent macht
uit over mij, de stomme dwingeland.
En plompverloren voel ik dan mijn leven
aan een touw van onbewustzijn zweven
in een duistere hand die mij geleidt.
Ik voel dat ik niet meer ben dan de schaduw
van een wezen waar ik bang van gruw,
en niet besta, net als het donker wijd en zijd.
Fantasma
Súbita mão de algum fantasma oculto
Entre as dobras da noite e do meu sono
Sacode-me e eu acordo, e no abandono
Da noite não enxergo gesto ou vulto.
Mas um terror antigo, que insepulto
Trago no coração, como de um trono
Desce e se afirma meu senhor e dono
Sem ordem, sem meneio e sem insulto.
E eu sinto a minha vida de repente
Presa por uma corda de Inconsciente
A qualquer mão nocturna que me guia.
Sinto que sou ninguém salvo uma sombra
De um vulto que não vejo e que me assombra,
E em nada existo como a treva fria.
14-3-1917
Vertaling Harrie Lemmens
Foto Ana Carvalho
Leave a Reply