De Braziliaanse schrijver Marcelino Freire werd in 1967 geboren in Pernambuco. Rond zijn vijfentwintigste verhuisde hij naar São Paulo, waar hij nog altijd woont en werkt als schrijver, dramaturg (hij begon zijn literaire carrière met het schrijven en opvoeren van toneelstukken), journalist en organisator van literaire manifestaties en tentoonstellingen. Een van zijn hoofdthema’s is het geweld in Brazilië. Na vier bundels korte verhalen verscheen in 2013 zijn eerste roman Nossos Ossos.
Vergeet het maar
Elk politiebusje heeft iets weg van een slavenschip.
Marcelo Yuka
Geweld is dat er een dikke kar naast je stopt en het geblindeerde raampje omhoog zoeft voor je de kans krijgt het porem te zien van de lul met stropdas die om geen tijd te verliezen op zijn gouden Rolex kijkt hoeveel tijd hij kwijt is.
Geweld is dat jij daar staat te bakken in de zon en de vent daar in zijn airco kar zit en jij één twee drie uur of vier wacht op een goeie kans om je revolver onder zijn neus te duwen pok.
Geweld is dat hij zich lam schrikt omdat jij zwart bent of zo strontnerveus wordt dat je bijna een kogel uitspuwt terwijl je schreeuwt dat hij zijn portemonnee en zijn horloge af moet geven en achter hem als een gek wordt getoeterd.
Geweld is dat getoeter en die rook en die drukte en die andere kar die niet snapt dat als het aan jou lag die overval niet zo’n eeuwigheid zou duren en het verkeer nergens last van zou hebben.
Geweld is dat je denkt dat het gelukt is en het helemaal niet gelukt is want als je kijkt zie je een stille vlakbij en nog een die de spullen van die zak willen redden en een .38 tegen je kop drukken en nog een .38.
Geweld is dat je hoop vervliegt dat je thuiskomt in je krot en de kinderen kust en de tv aanzet en daar dat eeuwige gezeik ziet over de ene dief die van de andere jat en de goedkeuring van het minimumloon die is uitgesteld tot volgende week.
Geweld is dat jij daar met je hand omhoog en je kop omlaag voor een hoop lui staat en daarna rood van vernedering en klappen in het busje wordt geduwd en op het bureau aankomt en iemand je kaart uit de bak haalt en zegt dat hij opnieuw een punt zet achter je leven.
Geweld is dat je een klap in je smoel en een schop onder je reet krijgt in die veel en veel en veel te volle gore cel terwijl je denkt hoe mooi het zou zijn als je de auto van het jaar had en zo’n Rolex, maar dat is voor later voor een andere keer.
Dit is de vijfde zang (Canto V) uit de bundel Contos Negreiros, Record 2005.
Vertaling Harrie Lemmens
Foto Ana Carvalho
Leave a Reply