Rosa Alice Branco (Aveiro 1950) is filosofe, dichteres en vertaalster. In Portugal publiceerde ze elf dichtbundels en drie boeken met essays. Werk van haar werd vertaald in Italië, Zwitserland, Luxemburg, Canada, Tunesië, Spanje, Venezuela en de Verenigde Staten. Ze neemt regelmatig deel aan internationale poëziefestivals over de hele wereld en ze geeft lezingen en gastcolleges over poëzie. Rosa Alice Branco woont en werkt in Porto.
Zonder klachtenboek
In den beginne was het woord
en nu antwoordt er niemand.
Man, minnares, familie en vrienden,
allemaal naast elkaar op de graven.
Ze beginnen met een gebed of iets van leken
en gaan over op smeekbeden en strijkerij.
Kerkhoven zijn gemeentelijke diensten.
Daarom zijn er geen antwoorden.
Soms slaap je ‘s nachts niet om een foute reden.
Vannacht heeft het bed driemaal gekraakt. Je mompelen
in mijn mond. Je klamme huid. Ben ik je grafschrift?
De familie en alle anderen rennen naar de loketten,
hun formulieren niet ingevuld.
De doden horen niet meer bij de antwoorden.
Elke aanduiding rot weg als een bloem.
Elke zin valt uiteen zonder onderwerp.
Ik ben een tatoeage op je graf, meer niet.
In den beginne was het einde.
Sem livro de reclamações
No princípio era o verbo
e agora ninguém responde.
O marido, a amante, a família e os amigos,
todos alinhados sobre as campas.
Começam pela oração ou o correspondente laico
e logo passam às súplicas e aos subornos.
Os cemitérios são repartições públicas.
Por isso não há respostas.
Há noites mal dormidas pelas razões erradas.
Esta noite a cama tremeu três vezes. Os teus balbucios
na minha boca. A tua pele húmida. Sou o teu epitáfio?
A família e os demais continuam a acorrer aos balcões
sem os formulários preenchidos.
Os mortos já não pertencem às respostas.
Qualquer adjectivo apodrece como as flores.
Qualquer frase se decompõe sem sujeito.
Sou apenas uma tatuagem na tua campa.
No princípio era o fim.
Vertaling Harrie Lemmens
Foto Ana Carvalho
Leave a Reply