Kraaien, een gedicht van Zuca Sardan

 

Kraaien

De maan schittert
kraaien schaterkrassen
Wie ’n bek heeft gaat in ’t graf
Een miezerig schijtwonder
is slechts het begin
van elke dood

De priester schrijdt de kwezels
schetteren de processie
van de schijnheilige Slons
daalt langzaam
schokkerig traag
met behaarde oksels
de steile helling af
glijdt uit grijpt zich vast
aan de rand
ijlt omlaag

De kikvorsen in
hun zijden rokjassen
sterven onthoofd

De klokken luiden…
opzij opzij…
de maan ziet de zon pas
op het kerkhof…
Maar hij klimt eroverheen

 

Uit: Ximerix – Zuca Sardan
Vertaling Harrie Lemmens
Foto Ana Carvalho

 

 

Be the first to comment

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*


Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Meer informatie over hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.