Raimundo Silva gaat naar de keuken om koffie te zetten en toast met boter te maken. Aan dat laatste is deze zo van normen en principes doordrongen man welhaast verslaafd, toast is voor hem het summum van tomeloos smulgenot, een gulzig samenspel van zien, voelen, ruiken en proeven, eerst de glans van de verchroomde broodrooster, daarna het mes dat de sneden afsnijdt, de geur van het geroosterde brood, de smeltende boter, en ten slotte het veelvoudige genot van de mond, het verhemelte, de tong, de tanden, waaraan zich een niet te omschrijven donker vliesje hecht, verbrand en zacht, en opnieuw de geur, nu binnen in hem, degene die zoiets kostelijks heeft bedacht, verdient de hemel. Dat zei hij ook een keer letterlijk hardop, toen hij heel even het idee had dat deze perfecte combinatie van vuur en brood door zijn bloed stroomde, want de boter hoeft voor hem eigenlijk niet eens, het kan uitstekend zonder, hoewel het natuurlijk dom is om te versmaden wat, gevoegd bij het wezenlijke, de trek en de smaak verdubbelt, dat geldt voor de toast met boter waarover we het hier hebben, maar het zou bijvoorbeeld ook voor de liefde gelden, als de corrector wat meer ervaring zou hebben op dat gebied.
Uit: Het beleg van Lissabon – José Saramago
Vertaling Harrie Lemmens
Foto Ana Carvalho
Leave a Reply