In plaats van een column van António Lobo Antunes, ditmaal een kort fragment uit zijn roman As naus (De schepen), waarin Brazilië de hoofdrol speelt. Het boek is een soort keerzijde van het beroemde epos van Camões, Os Lusíadas: hierin bezingt Camões de heldendaden van de Portugezen, Lobo Antunes laat ze berooid en verbitterd terugkeren naar het moederland. Na de Olympische Spelen weer een column.
Diogo Cão eiste het achterstallige geld van mij op met de ogen van iemand die mijnenvegers aan de einder telt, Je mot nog zoveel, en hij gaf me, tussen het zuigen aan zijn zakflacon foezel door, de raad, Het enige wat je kunt doen is een mes in de buik steken van de nikker die met dat mooie lijf van je vrouwtje al twee flatgebouwen in de Rua Morais Soares heeft gekocht en een kruidenierszaak in de Rua Penha de França heeft overgenomen, die achterlijke aap wordt steeds rijker en ik heb alleen nog maar routeberekeningen en nutteloze logboeken in een koninkrijk waar de zeelui werkloos aan hun ballen krabben rond de biljarttafels, in seksbioscopen en op caféterrasjes, wachtend tot Hendrik de Zeevaarder vanuit Sagres een brief stuurt waarin hij hen opdraagt op jacht te gaan naar onbestaande archipels die ronddrijven in de eindeloze zee. Dan schoven we benepen de deurgordijnen van zijn prinselijke kamer weg en hij onmiddellijk, Ontdek de Azoren voor me, en dat deden wij dan, Vind Madeira, en wij, wat konden we anders, vonden het, Strand in Brazilië en breng dat hierheen voordat een mafkees uit Venetië het meeneemt naar Italië, en wij overhandigden hem in de Algarve, waar hij aan tafel zat met een gezelschap bisschoppen en natuurkundigen, dat rare gedrocht van carnavals, papegaaien en boevengespuis, en toen hij het zag, zo stompzinnig groot, gesleept door zeventien galeien en veertienhonderd spannen ossen, Moorse slaven en muilezels even niet meegerekend, stond hij op van tafel en vroeg ons zachtjes, want hij was een wijs en beraden man, Wat moet ik met dat ding, heb ik soms nog niet genoeg narigheid, waarna hij ons beval om het tijdens de siësta terug te leggen waar we het gevonden hadden, zonder ook maar een papegaai hier te houden, en dat we onmiddellijk de pellagra en de verliezen die we hadden geleden om het hem te kunnen geven moesten vergeten, en de schildknaap die hem wijzend naar het raam vroeg, Welk land is dat, Hoogheid?, antwoordde hij zonder aarzelen met zijn schorre stem van een voor anker liggende admiraal, dat het een zandbank bij eb was, stommeling, ken je de kust niet eens, en met een heleboel weesgegroetjes en een hoop moeite deden we wat hij zei, dat wil zeggen, trokken we Brazilië terug naar Amerika, wie het later vond moest maar zien wat hij ermee deed, alleen konden we de onwaarschijnlijke papegaaien niet vasthouden, die schreeuwend boven de pleinen van Lissabon vlogen, kleurig klapwiekend met hun badhanddoeken.
Vertaling Harrie Lemmens
Foto Ana Carvalho
Leave a Reply