Het was in Rio

Vandaag een gedicht van Carlos Drummond de Andrade: ‘Foi no Rio‘

HET WAS IN RIO

Ik liep over de boulevard, bijna middernacht.
Borsten vormden in lichtpunten ontelbare sterren.
Er was de belofte van de zee
en trams rinkelden,
smoorden de warmte
die waaide in de wind
en de wind kwam uit Minas.

Mijn verlamde dromen levensweerzin
(leven is voor mij dood willen gaan)
maakten van mij een orgelman die onverstoorbaar
in de snikhete Galeria Cruzeiro staat
en omdat ik niemand kende buiten de zoele wind uit Minas
en geen zin had in drank, zei ik: ik kap ermee.

Maar fascinatie trilde in de stad lange huizen
open auto’s over de weg langs de zee
door de hitte dolende wellust
duizenden levensgeschenken voor de onverschillige mensen
en mijn hart sloeg hevig, mijn zinloze ogen huilden.

De zee sloeg tegen mijn borst, sloeg niet meer tegen de kade.
Het einde van de straat, waar zijn de bomen? de stad ben ik
de stad ben ik
ik ben de stad
mijn liefste.

FOI NO RIO

Eu passava na Avenida quase meia-noite.
Bicos de seio batiam nos bicos de luz estrelas inumeráveis.
Havia a promessa do mar
e bondes tilintavam,
abafando o calor
que soprava no vento
e o vento vinha de Minas.

Meus paralíticos sonhos desgosto de viver
(a vida para mim é vontade de morrer)
faziam de mim homem-realejo imperturbavelmente
na Galeria Cruzeiro quente quente
e como não conhecia ninguém a não ser o doce vento mineiro,
nenhuma vontade de beber, eu disse: Acabemos com isso.

Mas tremia na cidade uma fascinação casas compridas
autos abertos correndo caminho do mar
voluptuosidade errante do calor
mil presentes da vida aos homens indiferentes,
que meu coração bateu forte, meus olhos inúteis choraram.

O mar batia em meu peito, já não batia no cais.
A rua acabou, quede as árvores? a cidade sou eu
a cidade sou eu
sou eu a cidade
meu amor.

Vertaling Harrie Lemmens

Foto Ana Carvalho