Zon & Zeer – Strandvreugde, Een zomerse idylle l

Door Harrie Lemmens

Het strand was breed en wit het zand. Plukjes helmgras als laatste restjes haargroei op een bejaard mannenhoofd. Of baardhaartjes op het schrompelgezicht van een oude vrouw. Schelpenstrooisel. Zeevlooien dansten waar de eb het water net had teruggetrokken. Een laagje schuim. De oceaan waarin aan de einder de hemel verdween. Het vasteland een duinenzoom met bovenop een bies van lage huizen en aarzelend dennenbos. Ondanks breedte, zon en witheid geen spoor van hoogbouwbedrijvigheid. Beschermende wetten verliezen niet altijd. Of zou het vuil van de zee of de stank in de lucht?

Hoe het ook zij van drukte geen sprake. Tussen parasol en strandscherm vele meters niets. Een enkele hengelaar. Sporadisch een Duitse kuil. Ook hier. Geluid alleen van wind en branding. Twintig meter van de wijkende waterlijn twee donkere hoopjes in het zand. Hij en zij. Zij links, hij rechts vanuit de zee gezien. Zoals hun hele leven al in hetzelfde bed. Beiden in het zwart, alleen de schoenen uit. Het hoofd beschut door een zakdoek. Slapend. In elk geval rustend. De rug naar elkaar, ook dat al enige tijd in bed. Kinderen van een tijd waarin het lichaam niet onthuld werd. Opgegroeid in de bergen van het verre achterland, door armoe en uitzichtloosheid naar de stad aan de kust gedreven. De zee een rijke akker, de haven een volle stal. Jaren van sjouwend en huishoudelijk beulswerk hadden dit pak en deze jurk opgeleverd. En nu, na dertien kinderen en eindelijk rust, het zomers uurtje elke dag aan zee. Als een belofte van vrijheid die nooit zou worden ingelost. Te laat, te oud, voorbij. Leven in een negatief van warmte en genot. En toch vervuld van een vredigheid die elders op dit lange strand ontbrak. Van waardige kalmte die zich koesterde in de zon. Hier waar de herrie van de hoop en het verlangen verstek liet gaan. Eenzaam strand. Idyllisch oord.

Doem-me a cabeça e o universo.
Mijn hoofd en de wereld doen zeer.
Fernando Pessoa

Um novo sol já vai raiar.
Een nieuwe zon zal stralen.
Vinicius de Moraes

Foto: Ana Carvalho