Hollen naar de sprinter

Zon & Zeer

Doem-me a cabeça e o universo.
Mijn hoofd en de wereld doen zeer.
Fernando Pessoa

Um novo sol já vai raiar.
Een nieuwe zon zal stralen.
Vinicius de Moraes

Door Harrie Lemmens

Opnieuw treint Den Haag van Amsterdam naar Almere. Ditmaal zijn het twee heren. Vijftigers. Het duurt niet zo heel lang meer of fit verandert in kras, maar dat wordt even opzichtig als krampachtig verdrongen. Eeuwig jong. Al Jaren vrienden, gezien hun ongedwongenheid. Ambtenaren op een of ander department. PvdA leid ik af uit de teneur van het gesprek, dat een inkijkje biedt in drijfveren, dadendrang en vergaderstijl van moderne overheidsdienaren. Hoe kwebbel je beleid bijeen in de wandelgangen? Hoe krijg je neuzen bijgedraaid?

‘Ja precies.’ ‘En toen zei ik…’ ‘Waarop hij natuurlijk…’ ‘Maar ja, wat wil je?’ ‘Je had hem moeten zien toen ik…’ ‘Leuke jongen, was nog op de gay-games.’ ‘In achtennegentig.’ ‘Mirjam, zat iedereen achteran, en nu, jezus.’ ‘Allemachtig ja!’

Op het perron van Almere Centrum roept de dame van de vertragingen iets om over de sprinter naar Zwolle en beide heren blijven even staan luisteren en zetten het op een hollen. Althans een van hen. De ander hijgt er op Van Bommel achteraan. Ik kijk hen na en ineens schiet me het slot van

de magistrale roman De Maia’s van Eça de Queiroz te binnen, wanneer Carlos da Maia en João da Ega, de twee hoofdpersonen, verzuchten dat het leven hun niets meer te bieden heeft en dat het geen zin heeft ook maar ergens achter aan te rennen, tot ze zich een maaltijd herinneren die op hen wacht en ze naar de paardentram spurten.

De rode lantaarn van de paardentram ver voor hen in het donker was blijven staan. Dat gaf Carlos en Ega nieuwe hoop en ze deden er nog een schepje bovenop:

‘We halen hem nog!’
‘Ja, we halen hem nog’

De tram zette zich weer in beweging en gleed weg. En in het eerste schuchtere maanlicht renden de twee vrienden vertwijfeld over de Rampa dos Santos en het Aterro om hem in te halen.

Foto Ana Carvalho